Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 77

Gefið hvort öðru
en það var náttúrlega ekki hægt, enda óþarfi þar sem þau væru sjaldnast
ávörpuð í einu. Nema þá á opinberum skrifstofum. En með tímanum hefSi
sér tekizt aS ná stjórn á þeim; þaS var komin á þau regla, höfuSin tvö,
og þau gerSu sig nú ánægS meS einn og sama hálsinn. ÁstæSulaust var aS
ætla aS regla þessi gengi úr skorSum í dag og brúSurin var því áhyggju-
laus. Hún vissi aS María mundi snúa fram um leiS og þau gengju í kirkju
og þaS gerSi hún. Og tillit Maríu ljómaSi því aS þaS var hér og nú: í
fullkominni samhljóSan viS blik kertaljósanna á altarinu, hvítar liljurnar
viS knébeSinn og volduga orgeltónana sem fylltu hvelfinguna. Á mynd yfir
altarinu hékk Kristur. ÞaS birti yfir svip hans þegar hann sá Maríu koma;
alltaf þótti þeim jafngaman aS sjást. Eitt andartak lásu þau í augum hvort
annars minningar frá þeim tíma er bæSi voru frjáls ferSa sinna, svo beindu
þau athygli sinni aS brúSinni á hvítri göngu hennar eftir kirkjugólfinu:
mjúkar fellingar kjólsins sveipuSust um mjaSmir hennar og ökla og fylgdu
henni hvert fótmál sem hún steig. í augum brúSguma síns sá hún mynd
sína skýrast og stækka og þaS var sama myndin og hún hafSi séS í spegl-
inum heima og í blindum augum föSur síns. Þannig staSnæmdist hún viS
gráturnar.
Og athöfnin hófst. Presturinn spurSi hvort þaS væri einlægur ásetningur
þeirra aS eigast; þetta var svipuS spurning og þau höfSu áSur spurt hvort
annaS og þess vegna þurftu þau engan tíma núna til aS hugsa sig um. Þau
svöruSu bæSi játandi.
GefiS þá hvort öSru hönd ykkar þessum hjúskaparsáttmála til staSfestu ...
Þegar brúSurin heyrSi þessi orS prestsins losaSi hún takiS um brúSar-
vöndinn og lét hönd sína falla á útréttan stúfinn. Knipplingsklúturinn opn-
aSist: höndin lá á honum miSjum, lófinn sneri upp, fingurnir íviS bognir
eins og þeir höfSu veriS þegar öxin féll. Hún rétti höndina til brúSgumans
og hún fann, frekar en sá, aS hann hörfaSi eitt skref aftur. Hann gerSi sig
ekki líklegan til aS taka viS hendinni. Órói greip hana. ÚlnliSurinn var
grannur, hélt hann hún gæti látiS höndina vega þarna salt til eilífSarnóns?
Eins og púlsinn var líka farinn aS hamast! Því í ósköpunum tók hann ekki
viS hendinni? HafSi hann ekki sjálfur beSiS um hana? Hún laumaSist til
aS líta framan í hann og þegar hún sá harSneskjulegan mótþróann í svip
hans féllust henni báSar hendur. Fasta höndin féll niSur meS síSunni en
hin lausa alveg niSur á gólf og lá þar viS fætur hennar. Örþrota leit hún
á prestinn. Hann aftur á móti leit á brúSgumann.
ÞaS er stúfurinn, sagSi brúSguminn.
283