Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Side 78

Tímarit Máls og menningar
ÞaS er stúfurinn, endurtók presturinn og leit á brúðina.
Stúfurinn? sagði brúðurin og beygði sig niður til að taka upp höndina,
en það gerði hún frekar af meðfæddri snyrtimennsku en hún væri nokkru
nær. Nú hömdust kirkjugestir ekki lengur í sætum sínum. Engum duldist
að eitthvað var að: brúðurin farin að tína uppúr gólfinu, brúðguminn
stiginn frá altarinu og áður en presturinn vissi af höfðu kirkjugestir ruðzt
að grátunum í einum hnapp og töluðu þar hver upp í annan. Og andlit
prestsins markaðist af þjáningu: hvergi í helgisiðabókinni var gert ráð
fyrir slíkum atburði, þar var ekki einu sinni bil milli lína. Þessi giftingar-
athöfn var ófögur prentvilla í langri röð af giftusamlegum prestsverkum;
saurgun á guðshúsi. Brúðinni duldist ekki vanlíðan prestsins og hún vildi
bæta úr: biðjandi rétti hún höndina enn einu sinni til brúðgumans. Brúð-
gumanum brá; snöggt og ósjálfrátt sló hann frá sér svo að hún hafði nærri
misst höndina á nýjan leik. En höndin datt ekki. í þessum þrengslum veitt-
ist henni léttara að hemja hana, en um leið og brúðguminn sló þrýstist blóð-
dropi úr sárinu og lenti á handarbaki prestsins. Presturinn kveinkaði sér;
andartaksstund starði hann á blóðdropann næstum bugaður af sársauka.
Síðan herti hann sig upp og minntist þess hvar hann var staddur. Hann
talaði til fólksins, sagði myndugum rómi að nú yrði það að liafa sig af-
sakaðan, hann þyrfti fram að þvo sér.
Þögn og tóm ríkti í kirkjunni þegar presturinn var genginn út, orgelið
var þagnað, kerti brunnin. í sál brúðarinnar ríkti tóm jafnmikið og í sjálfu
kirkjuskipinu. Faðir hennar einn sat kyrr í sæti sínu og hafði lokað aug-
unum, María var öll á valdi sorgar. í augum brúðgumans las brúðurin
ásökun en hún vissi að lítið stoðaði að fela stúfinn, hún yrði þá að fela sig
alla. Réttast væri að hætta við allt saman. Hún byrjaði að pakka hendinni
aftur inn í klútinn. Þá gall við raust og hún hrökk í kút. Guð minn almátt-
ugur! Var ekki Marta farin að tala í kirkjunni! Og Marta var æst.
Þú getur ekki farið að kippa að þér hendinni núna!
Oft hafði Marta verið áhyggjufull en nú örlaði á ósvikinni örvæntingu.
Brúðinni rann þetta til rifja. Eitthvað varð hún að gera, á einhvern hátt
varð að bjarga þessu við. Og sem í leiftri sá hún til hvaða bragðs yrði að
grípa. Án þess að hika hljóp hún út úr kirkjunni með höndina og tók á rás
beinustu leið til gerfilimasmiðs. En henni sóttist seint. Síður kjóllinn þvæld-
ist um fætur henni við hvert fótmál sem hana bar áfram og rykið þyrlaðist
upp um hana. Gatan var líka óheyrilega subbuleg: þvæld karamellubréf,
sleiktur og nagaður íspinni, hrákapollur. Hér var tæpast hægt að vera í
284