Tímarit Máls og menningar - 01.03.1977, Qupperneq 64

Tímarit Aldls og menningar
ekki að spila á fiðlu, en gervið var svo sannfærandi að þeir sem á annað
borð litu upp voru fljótir að álykta að hér færi fiðlusnillingur með stradí-
varíus og fleygðu öllu lauslegu í hattinn hjá honum.
I torgbotninum stóð rúta með öllum græjum til kvikmyndatöku. Leik-
stjórinn var umkringdur af ungu fólki sem átti í vændum að stíga inn í
heimsfrægðina. Það var í síðasta öskrinu frá París. Starfsmenn hóuðu sam-
an statistum. Loks var komið svo mikið af krökkum að nokkrir þurftu að
ganga alveg sérstaklega í að smgga þeim burm: það er alveg ákveðið hlut-
fall af börnum í einni gömsenu. Hinsvegar vantaði tilfinnanlega eins og
fjórar gamlar kellingar. Þessar öskugömlu kellingar sem sitja svartklæddar
á bekkjum og sjúga á sér tannholdið. Þær sám í kippum upp við kirkjuna
en harðneimðu að róta sér. Hinsvegar lém þær í það skína að það væri
ekki útilokað að gera stutta mynd um þær þar sem þær sám; ein var byrjuð
að þylja ævisögu sína með margslungnum tíma og staðarsetningum; önnur
tíundaði söngnám sitt sem stríðið hafði bundið svo snöggan endi á.
Hvaða stríð?
Nú stríðið við englendinga maður! sagði konan, alveg eins og það væri
Stríðið og gæti blossað upp afmr á morgun. Leikstjórinn þurrkaði sér um
ennið og bandaði á þessar kellingar.
Hópsenan átti að vera ungur maður sem hleypur eftir gömnni og selur
„Afram með Barátmna". Brýnt var fyrir statismm að vera eðlilegir og
reyna ekki að stela senunni. Leikstjórinn dró sig í kuðung í skotti bifreiðar
sem ók niður gömna en á eftir hljóp blaðsöluunglingurinn og bauð veg-
farendum blaðið. Hann var auðvitað fyrir neðan allar hellur: eins og dægur-
lagasöngvari sem er nýbúinn að gefa út fyrsm mjóskífuna sína og kaupa
tískuklæðnað fyrir mánaðarhýru mömmu sinnar. Þar að auki hljóp hann
allt of hratt: það var eins og grafið í hann að enginn myndi kaupa blaðið.
Statistarnir vom vægast sagt óeðlilegir og reyndu hver um annan þveran
að troða marvaðann fyrir framan myndavélina. Lítill drengur var rekinn
útaf fyrir að taka út á sér. Leikstjórinn argaði og gargaði pungsveitmr og
samankxumpaður í skottinu.
I næsm atrennu var róttæki blaðsöluunglingurinn búinn að hlaupa göt-
una hálfa þegar smákaupmaður skaust út úr einni búðarholunni og vildi
kaupa af honum blaðið. Það tókust með þeim smá stympingar, smákaup-
maðurinn gat ekki skilið afhverju drengurinn vildi ekki selja honum blað-
og hrópaði: „Bíó, bíó! Lífið er ekkert helvítis bíó! Niður með kjörbúðirn-
50