Tímarit Máls og menningar - 01.09.1985, Síða 58

Tímarit Máls og menningar
fljúga um. En hér hefur konan sem sagt frumkvæðið. Vilji hann ekki fylgja
henni þá biður hún hann að limlesta sig og hlekkja:
En óttist þú hinn æsta sæ
og ómæld stjörnu lönd,
þá brjót þú vænginn, byrgðu mig
við brjóst þitt, styrkri hönd.
Hann fylgir henni ekki heldur brennir af henni flugfjaðrirnar og hlekkjar
hana. „Valkyrjuhugurinn" unir ekki lengi við “ástarhlekkina“ heldur
brýtur hún þá af sér, fær nýjar flugfjaðrir og flýgur til hafs með frjálsum
svönum:
Þú brenndir flugham minn fögrum eldi,
en fjaðrirnar uxu mjer skjótt á ný
og fyr en sólroðinn sezt að kveldi
með svönum frjálsum á haf jeg sný.
Frelsið er öllu dýrmætara og hér fórnar konan ástinni og örygginu fyrir
það.
En frelsið getur krafist enn stærri fórna eins og ljóðið Vornótt (bls. 34)
sýnir. Konan í ljóðinu biður vorgoluna að fljúga með sér þangað
sem fjallsýnin er hæst,
vorloftið hreinast
og himinljósið næst.
Ekki lánast öllum að ná hæsta tindinum og öðlast frelsi en konan er
reiðubúin að fórna lífinu fyrir tilraun til að verða frjáls:
Þótt jeg helsærð hnigi
þá hálfnað er skeið,
beinin vil jeg bera
á bláfjallaleið.
Ljóðið Haukurinn (bls. 51) er óður til frelsisins og veldis þess. I síðasta
erindinu, eftir að frelsi hauksins hefur verið lofsungið, víkur skáldið að
sínum eigin löngunum og ber þær saman við frelsi hauksins:
320
Ljóðafugl lítinn jeg geymi —
hann langar að fljúga