Tímarit Máls og menningar - 01.09.1985, Blaðsíða 78

Tímarit Máls og menningar
honum en þennan dag veittist honum auðvelt að leiða hana hjá sér,
orðunum var nefnilega ekki beint til hans heldur til ókunna bílstjór-
ans. Hann lét sér nægja að spyrja einfaldlega: „Er þér ekki sama um
það?“
— Mér væri ekki sama ef ég væri vinkona þín, svaraði hún og hér
var um að ræða hárfína ábendingu um háttvísi ætlaða unga mannin-
um; en síðari hluti setningarinnar var aðeins ætluð ókunna bílstjór-
anum: „En fyrst ég þekki þig ekkert kæri ég mig kollótta.“
— Konan á alltaf auðveldara með að fyrirgefa ókunnugum en
einkavini sínum. (Hér var um að ræða ábendingu um háttvísi sem
ætluð var ungu konunni.) „Ur því að hvorugt okkar skiptir máli
fyrir hitt ætti okkur að semja vel.“
Hún lét sem hún tæki ekki eftir þeirri duldu umvöndun sem fólst
í setningunni og ákvað að hér eftir skyldi hún eingöngu beina
orðum sínum til ókunna ökumannsins. „Hvaða máli skiptir það
svo sem, fyrst leiðir okkar skilja eftir nokkrar mínútur?“
— Hvað meinar þú? spurði hann.
— Þú veist vel að ég fer úr í Býsrícu.
— En ef ég fer úr um leið og þú?
Um leið og hann sagði þetta leit hún á unga manninn og sá að
hann var nákvæmlega eins og hún hafði ímyndað sér hann þegar
hún var hvað afbrýðisömust; henni ofbauð hvað hann steig smjað-
urslega í vænginn við hana (við puttastelpuna sem hún lék) og hvað
það fór honum vel. Þess vegna svaraði hún ögrandi og hrokafullt:
— Mér þætti fróðlegt að vita hvað þú ætlar að gera með mér?
— Eg þarf nú ekki að hugsa mig um tvisvar til að finna út hvað
hægt væri að gera með fallegri stúlku eins og þér, sagði hann
eggjandi og enn voru orð hans miklu fremur ætluð ungu stúlkunni
en persónu puttastelpunnar.
Þegar hann sló henni gullhamra á þennan hátt fannst henni sem
hún hefði staðið hann að verki, eins og hún hefði vélað upp úr
honum játningu; skyndilega fauk í hana og hún sagði: „Eg veit ekki
hvað þú heldur að þú sért eiginlega!"
Hann horfði á hana: svipurinn á henni lýsti þrjósku og spennu;
hann fann til undarlegrar vorkunnar í hennar garð og langaði til að
sjá augnaráðið sem henni var eiginlegt og hann þekkti svo vel (sem
honum fannst svo saklaust og barnalegt); hann hallaði sér upp að
340