Tímarit Máls og menningar - 01.09.1985, Síða 63

„Ljóðafugl lítinn ég geymi ..."
Von móðurinnar felst sem sagt í því að losna úr álögunum sem hún er
hneppt í, komast burt úr „álfheimi“ til að „starfa og vaka.“
Ljóðaflokkurinn Geðbrigði (1920, bls. 45) lýsir baráttu skáldkonunnar
við skáldskaparhefðina. Skáldskapnum er líkt við áfangastað, land frelsis,
sem hún veit af skammt undan:
Und hilling minna fyrstu, frjálsu drauma
í fjarska sá jeg blána þína strönd;
í gegnum brimgný dagsins stríðu strauma
mjer stöðugt vötn þín rjettu tónahönd,
Hún efast ekki um hæfileika sína:
I vöggugjöf hlaut jeg
þá hljómaþrá,
sem hörpu mjer bíður
að slá og slá;
Skáldskapargáfuna hefur hún fengið í vöggugjöf svo að ekki er hæfileika-
skorti um að kenna að hún nær ekki til fyrirheitna landsins.
Staða skáldkonunnar er flókin, þótt hún yrki er eins og enginn heyri til
hennar eða enginn skilji það sem hún segir:
Einn veikróma strengleik jeg stilli við óð,
jeg stilli hann eins, þó jeg viti það,
að fjöldanum syng jeg ei sælu nje dáð;
of sein voru gæfunnar hjálparráð.
Við þessu skilningsleysi fjöldans er erfitt að gera, hún verður að spila á
þann streng, sem hún kann að stilla, eigi tónninn ekki að verða falskur,
þ.e.a.s. skáldkonan verður að yrkja um það sem hún þekkir, vera reynslu
sinni trú, eigi orð hennar að vera einhvers virði.
Ljóð hennar fá ekki að lifa: „Mín list er sem laufið, er lagðist und snæ/
og litið ei sólina fær.“ Hún líkir sér við lind „er aldrei/ fær liðið að sæ“,
þ.e.a.s. uppsprettu sem kemst aldrei að ósi til að sameinast meginstraum-
unum.
Einnig líkir hún sér við fugl, sem ekki getur flogið:
Þeim fugl, sem er fanginn,
þá fljúga vill braut,
ei ljett verður lífið
nje löngun hans þraut..
325