Tímarit Máls og menningar - 01.09.1985, Qupperneq 90

Tímarit Máls og menningar
leikinn. Hann tók ekki einu sinni eftir brosinu sem hann þekkti þó
svo vel. Hann sá aðeins fyrir framan sig fagurskapaðan líkama
fyrirlitinnar vinkonu sinnar. Hatrið blés allri tilfinningamóðu af
fýsn hans. Hún ætlaði að ganga til hans, en hann sagði: „Vertu kyrr
þar sem þú ert, ég verð að geta séð þig almennilega.“ Hann vildi
orðið aðeins eitt, leika hana eins og gleðikonu. En hann hafði aldrei
komist í kynni við gleðikonu og hugmyndir sínar þar að lútandi
hafði hann úr bókum og frásögnum. Hann kallaði fram þessa
ímynd og það fyrsta sem skaut upp í huga hans var nakin kona í
svörtum undirfötum dansandi uppi á gljáandi píanóloki. Ekkert
píanó var í herberginu, aðeins lítið dúkað borð upp við vegg. Hann
skipaði vinkonu sinni að klifra upp á það. Hún reyndi að færast
undan en: „Eg borgaði þér fyrir þetta,“ sagði hann.
Hún reyndi að halda leiknum áfram undir hvössu og ákveðnu
augnaráði hans, en hana skorti kraft til að halda áfram. Hún klifraði
upp á borðið með tár í augum. Borðið var tæpur metri á kant og
riðaði. Hún var hrædd um að missa jafnvægið uppi á því.
Hann naut þess hins vegar að virða fyrir sér nakinn líkama
hennar sem trónaði fyrir framan hann og öryggisleysi þessa líkama
gerði hann ennþá fruntalegri. Hann vildi sjá þennan líkama í alls
kyns stellingum og á alla vegu, rétt eins og hann hugsaði sér að
aðrir menn hefðu séð og myndu sjá hann. Hann var klúr og
lostafullur. Hann lét út úr sér orð sem hún hafði aldrei heyrt hann
segja. Hún reyndi að andæfa, losna úr þessum leik, nefndi nafn
hans, en hann skipaði henni að þegja og sagði að hún hefði engan
rétt til að tala svona við sig. Þá brotnaði hún saman, ringluð og
grátklökk. Hún beygði sig fram og kraup eins og honum þóknað-
ist, heilsaði að hermannasið og síðan dillaði hún sér í villtu tvist-
atriði; en hún skrapp snöggt til á dúknum og minnstu munaði að
hún dytti. Hann greip hana og dró yfir í rúmið.
Hann tók hana. Hún gladdist við tilhugsunina um að nú væri
þessu gráa gamni loks lokið, að nú myndu þau bæði verða eins og
þau ættu að sér, eins og þau elskuðu hvort annað. Hún ætlaði að
þrýsta vörum sínum að hans, en hann ýtti henni frá sér og endurtók
að hann kyssti aðeins þær konur sem hann elskaði.
Hún brast í grát. En hún fékk ekki einu sinni að gráta, því
ofsafull ástríða vinar hennar lagði smátt og smátt undir sig líkama
352