Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Blaðsíða 28

HALLDÓR BJÓRN RUNÓLFSSON
Biefer og Zgraggen i góðum
félagsskap nútímaflakkara.
túlkandinn héldu áfram leitinni. Og Bianchi varpar upp litskyggnum af
tveim svissneskum listamönnum, þeim Marcel Biefer og Beat Zgraggen, sem
horfnir eru aftur til safnarastigsins og ganga um naktir eins ogÁstralíunegrar
og lifa á lirfum og rótarávöxtum.13 Biefer & Zgraggen eru alltaf á faraldsfaeti
og reyna að skynja heiminn sem væru þeir að uppgötva fyrirbæri náttúrunn-
ar í fyrsta sinn. Með sama hætti er höfundurinn orðinn hreyfanlegur. Hann
situr ekki lengur óhagganlegur í hásæti sínu eins og sá sem hefur lög að mæla.
Hann líkist meira flóttamanni, útlaga eða túrista sem hvergi á sér ákveðinn
samastað og er því framandi, jafnvel í eigin landi. Einungis með samanburði
og samneyti við aðra sína líka getur maður séð sig sjálfan sem mann meðal
manna. Hvað jaðarinn áhrærir þá er hann gagnvart miðjunni ekki annað en
hin hliðin á sömu myntinni. Hvorugt getur án hins verið og bæði njóta góðs
af flæðinu sem skapast milli lagskipts skipulags borganna og stjórnlausra
krafta jaðarsvæðanna. Það er ekki annað að sjá en að jaðarinn og miðjan geti
haldið áfrarn að jafna út ágreiningsmál sín án þess að þurfa endilega að slá
af hefðbundnu samfélagsmynstri sínu.
Þetta þýðir að ekki eru lengur til þau beinu átök sem áður áttu sér stað
milli ólíkra skauta. Heimsbyggðin er á stöðugu iði og breytingarnar gerast
án þess að mennirnir verði þeirra varir. Fólk af ólíku sauðahúsi hristist óvart
18
TMM 1997:1