Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Síða 107

HRÚTASAGA
vit á því að fara niður vinstra megin. „Höfðu lengri tíma til að hugsa“
segi ég upphátt og lækka svo í útvarpinu því ég heyri varla í sjálfum
mér hrópa „jíííhaaaa“ til að hvetja japanskan reiðhestinn.
Einn svartur hrútur hleypur enn fyrir framan bílinn, ekki nema eina
bíllengd á undan mér. Búinn að hlaupa á veginum í svona fimm
mínútur á brjáluðu harðastökki og hlýtur að fara að skíta í buxurnar.
Þetta eru engar maraþon antilópur þessi fjallalömb. Enda étin með
grænum baunuin og brúnni sósu. Ég flauta nokkrum sinnum á hann
en þá reynir hrútsi bara að herða á sér. „Hann kemst ekki upp í
hundrað“ hugsa ég um leið og ég byrja að síga fram úr honum í hægri
vegarkantinum. Ég er kominn við hliðina á honum og sé niður á hann
þar sem hann hleypur við hlið bílsins og virðist ekki átta sig á því að
ég sé ekki lengur fyrir aftan hann því hann mænir fram á veginn og
geysist áfram. Stalínísk einurð skín úr svipnum. Hefur fyrir löngu
misst sjónar á félögum sínum og er orðinn einn í heiminum. Hleypur
bara og hleypur. Finnst hann örugglega vera æðislegur.
Ég fæ ekki staðist mátið, kveð Stalín í hljóði, skrúfa niður rúðuna, rek
höfuðið út um gluggann og segi hátt og skýrt: MEEE.
Á sama andartaki lítur hrúturinn upp og til hægri, beint í augu mín.
Flestar skepnur eiga erfitt með að hlaupa í aðra stefnu en þá
sem haus þeirra vísar í. Þetta á einmitt við um sauðfé.
Hrúturinn sveigir, alveg ómeðvitað, til hægri og lendir sennilega utan
í hjólbarðanum því blessaður ullarhnoðrinn tekst á loft og rúllar
nokkra hringi á malarveginum. Ég stöðva sendibílinn og sé hrútinn í
hliðarspeglinum, sitjandi á afturendanum í rykmekki á miðjum veg-
inum.
Það er ekki mikil umferð á þjóðvegum þessa lands.
Ég stekk út og hleyp í áttina að honum. „Kannski fæ ég mér hann bara
í soðið. Það er allavega betra en að fara að borga einhverjum fram-
sóknarbónda bætur fyrir kvikindið,11 hugsa ég þegar ég nálgast hann
TMM 1997:1
97