Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Side 11

MULAÞING
9
29 ÁR
Síðar kom svartur stormur
og sveið niður blómstrin fríð
þá brast allt sem bresta kunni
þá brast þvert vor ævitíð.
Stóð ég á heimahlaði
horfði upp um gafl og þil
þekkti hvern krók og kima
allt kom fram við bestu skil
og undraðist mest af öllu
að enn væri þetta til.
Og þessir þungu húnar
ég þóttist með vissu sjá
þeir væru enn hlýir af höndum
sem héldu þeim forðum á
því snerti ég ei þá snerla
því sneri ég hljóður frá.
„Þetta er nú barasta blýantsuppkast, sem ég krotaði niður að kvöldlagi um borð í
Gullfossi 1966, eftir að hafa labbað mig heim að I.H.S. Morguninn eftir sá ég að það var
Dansk Ler á skónum mínum. Samt held ég að vinna mætti upp úr þessu geðugt kvæði, en
því nenni ég aldrei, enda langtum of seint; stemningin er liðin hjá. Það eiui^ sem þarf
skýringar með er miðerindið. Ætla mætti að þetta væri skáldlegt andvarp yfír persónu-
legum harmleik, en það er nú ei, heldur er átt við stríðsárin, þegar heimurinn frá í gær
hrundi í rúst svo að ekki stendur steinn yfir steini. Slík tímahvörf hljóta að skilja eftir
spor; mun margur bera dulinn þverbrest í geði síðan“.
Hvað dró þig til dáinna heima?
Hvað dreif þig um boðaslóð?
Hví gengur þú, gamli maður
þær götur sem forðum tróð
unglingspiltur sem átti
öræfi, sól og vind
sýn fjalla, sjóarvíddir
og sátt við mannakind.
Þú vekur ei vini forna
þeir vita ekki neitt um þig
hvort þeir eru lífs eða liðnir
liggja brautir á svig.
Þar sem við áður undum
æska full vildartrú
sem haugbúi úr holu dreginn
í hálfmyrkri reikar þú.
VORDANSINN
Þegar ég var lítill drengur
á vori
þá dansaði ég í vorinu
eftir óheyranlegri músik
og þögulli hrynjandi
minn eigin vordans,
horfandi á rautt naut vorsins
stanga frosna hestinn,
vetrarhestinn gráa