Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Síða 22

20
MULAÞING
tauminn á hestinum með þeim afleiðingum að bæði maður og hestur
hverfa mér sjónum. Mér varð mikið um þetta, en gat ekkert gert og
hugsaði til þess, hvort þetta myndu verða endalok Einars.
Eftir nokkur augnablik skaut báðum upp, manni og hesti, og hafði
Einar náð taki á faxi hestsins. Hesturinn lá flatur í vatninu og sneru
fæturnir á móti straum. Bárust þeir nú óðfluga niður ána eins og gor-
kúla. Ég tók sprettinn niður með ánni, og eftir að þeir félagar höfðu
flotið nokkra tugi metra undan straumnum tókst hestinum að rétta sig
við í vatninu og ná sundtökunum. Það sem ég óttaðist mest var að Einar
missti takið á faxinú, en þá yrði tvísýnt um björgun. En hann reyndist
fastheldinn eins og þegar hann hélt Ragnari í heljargreipum. Þeir félag-
ar bárust að landi smátt og smátt, og var ég til taks að hjálpa þeim upp á
bakkann. Einari varð ekkert meint af volkinu því heitt var í veðri.
Það kom í ljós sumarið 1929 að erfitt mundi að koma möl frá fljótinu
upp að byggingunni. Þó það tækist að aka möhnni á bílum var ljóst að
mjög lítið yrði hægt að hafa á í hverri ferð vegna bratta og vegleysu.
Ekki var vegur lagður niður að fljótinu, einungis skornar upp þúfur og
lagt í dældirnar. Svo skarst niður þar sem þúfurnar höfðu verið og þá
peðrað lítilsháttar möl í förin. Sumarið 1930 var allt sement og timbur
flutt í kerrum. Lítið var hægt að hafa á í hverri ferð, þrjá poka af
sementi og tilsvarandi þunga af timbri.
Það var brugðið á það ráð að bjóða malarflutningana út í ákvæðis-
vinnu. Dagur bóndi Gunnarsson á Strönd bauð í möhna og fékk flutn-
ingana. Það varð úr að hann flutti hana á klakki. Heldur gekk það
brösótt fyrst í stað, hann var einn við þetta, og það er umhent fyrir einn'
að moka í poka og láta upp. Hann brá lykkju um opið á pokunum og
hengdi svo til klakks og urðu pokarnir oft nokkuð síðir. Þá kom oft fyrir
að botninn fór úr einum og einum poka á leiðinni og komu stundum einn
eða fleiri hestar berklakkaðir upp að byggingu. En þetta lagaðist smátt
og smátt og um það er lauk var Dagur orðinn þaulæfður í flutningunum.
En talið var að hann hefði lítið haft upp úr þeim.
Mikið var notað af grjóti í steypuna í ytri vegginn. Það var tekið úr
Staðaránni og þurfti að vera af vissri stærð. Það var eitthvert mesta
trúnaðarstarfíð að ganga frá grjótinu í steypunni, hvergi mátti steinn ná
út í uppsláttinn og það þurfti að ýta þeim vel niður í steypuna. Guðjón
lagði mikla áherslu á að gengið væri sem best frá steypunni í mótunum
og að hvergi væri hröngl í henni. Mér er til efs að nú sé steypa nokkuð
betri eða útlitsfallegri en hún var í kvennaskólanum, þótt nú hafi menn
víbratora sem ganga fyrir rafmagni.