Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Blaðsíða 37

MULAÞING
35
Þetta fór svo að ég var píndur inn á tigulþristinn sem ég ekki reiknaði
með. ,,0 þú tekur ekki á marga tigulþristi frændi,“ segir Árni. Næst
kom út spaði. „Hentu því nú,“ hrópaði Árni, „spaða áttu ekki.“ Þá
birtist spaðagosinn frá mér. Árni stökk á fætur og sagði, ekki í lágum
hljóðum: „Áttu þá ekki spaðagosa-andskotans-hundinn, segir hálfsóló á
þetta sem er ekki einu sinni nóló.“ Árni var með langan spaða og allan
þann lægsta, svo þetta kom eins og þruma yfir hann. Eg svaraði engu og
í næsta spili sagði hann hálfsóló, sem var verri en mín, en heppni hans
var meiri og með því var hitt spihð gleymt.
Einna minnisstæðust eru mér boðin hjá Þorbjörgu. Hún bjó þá í kofa
utan við Hólshúsið, sem var líkari hesthúskofa en íbúð til að sjá. Þar hef
ég séð bekkinn þrengstan setinn, samt var eins og maður fyndi ekki til
þess. Þorbjörg sveif á milli gestanna, kannski líkara því að hún væri á
andafundi og alltaf með eitthvað í höndunum til útbýtingar. Þorbjörg
var svo veitul í allri sinni fátækt, að ég þekki engin dæmi slíks, var þó
ekki skortur á gestrisni í ætt þeirri.
Hjá Þorbjörgu var alltaf rennsh út og inn, bæði af börnum og fuhorðn-
um og alltaf kom eitthvað úr lófum hennar. Börnum rétti hún vöffluhorn
eða sykurmola, en fuhorðnum ekki minna en tvo boUa af kaffi. Hvað
það var sterkt veit ég ekki, en á þeim árum var oft heUt uppá könnuna.
Það var stundum enginn leikur fyrir foreldra að vera með smærri
krakka í þessum boðum hjá Þorbjörgu, t. d. að börnin drykkju ekki
alltof mikið af kaffi því heima fengu þau ekki mikið af shku. Þarna
gengu þau á lagið þar sem aUtaf var boðið meira. „Já,“ sagði Þorbjörg,
„hann langar í fáeina dropa.“ Þá kvað við frá föður eða móður: „Nei,
Tobba mín, ég segi þér alveg satt, hann viU ekki meira.“ Barnið: „Ég vU
víst meira, fuUan boUa.“ Foreldrar: „Nei, nei, ekki meira.“ Þorbjörg:
„Ég gef honum bara tvo til þrjá dropa. Borðaðu svo brauðið gæskur.“
Þegar fór að líða á kvöldið fór unga fólkið að ganga fram og gjóa
augum til skólans, hvort þar væru ekki komin ljós, dansinn og hans
fylgjendur voru flestu framar. Jú, ljósum var að fjölga og ómur af ást-
rænum lögum barst yfir Byggðina. Jafnvel í svona góðum boðum hafði
ókyrrð æskunnar betur og unga fólkið hélt út á vöU vaxandi tUfínninga.
Hæst bar þó þrettándann með brennu, álfadansi og litskrúðugum
búningum sem sumir héldu að væru ekki th í veruleikanum. Þótt ekki
væri áfengi fóru menn að sjá tvefalt, haUir hugans lukust upp og álfa-
sögurnar urðu verðandin sjálf. Veruleikinn og blekkingin berjast um
völdin og við finnum stundum engan mun — kannski er hann bara
sjónhverfing. Hjá álfum í hugarheimi var aUt úr guUi og silfri, en þarna