Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Qupperneq 70

66
MULAÞING
Við höfðum ekki ætlað okkur að taka féð heim að svo stöddu og bar
einkum tvennt til: í fyrsta lagi var óvenjulegt á þessu tímabili að harð-
indi gerði um þetta leyti árs, og áttu menn harla litla von á slíku, og í
öðru lagi stóð svo á að við áttum lítið hey heima. Aftur á móti áttum við
mikið hey úti á Skálanesi og inni í Vík.
Nú var það vitað mál að féð hafði dreift sér í fjörurnar óðar en farið
var frá því, en þar var því stór hætta búin vegna uppgangandi brims.
Hér stóð líka svo á að stórstreymt var og því auðsætt að brim gengi mjög
hátt um flóð. Þetta kvöld var háflóð kiukkan sex tii sjö. Var því orðið of
seint að fara tii að Bjarga fénu fyrir það flóð en klukkan tíu um kvöldið
lögðum við Olafur af stað út á Skálanes. Þá var komið ofsa norðaustan-
veður með feikna snjókomu.
Við fórum upp svo nefndan Rauðatind og upp á Skálanesheiði þar
sem skriðurnar voru langt yfir það að vera ófærar. Snjókoman var of-
boðsleg og sú langmesta sem ég hef vitað. Eg ætla ekki að reyna að lýsa
henni. Slíkt veður geta þeir einir gert sér í hugarlund er sjálfir hafa
reynt það.
Þegar við komum úteftir var náttúriega hver einasta kind í fjörunum.
Það lá því fyrir að reyna að ná fénu þaðan en útiitið var vægast sagt ekki
glæsilegt. Fannfergið var orðið þvílíkt að mér fannst í fyrstu sem hér
væri um vonlaust verk að ræða. Orðið var slétt af ölium bökkum og
niður í fjörur og bylurinn svo svartur sem verst gerist á þorra. Á Skála-
nestanganum er rétt og var ætlun okkar að koma fénu í hana.
Fórum við nú að reyna að ná fénu úr fjörunum og gekk það ærið
erfiðlega því þótt troðin væri slóð í bakkana mátti svo heita að hana fyllti
jafnóðum. Við tókum fyrst það fé sem var í fjörunum heima tii á nesinu.
Urðum við að fara með hvern hóp fyrir sig í réttina, því ekki var viðlit að
skilja við kind eftir að upp á bakka var komið vegna veðurofsans, hana
hefði óðar hrakið fyrir bakkana og á kaf í fönnina. Síðan fórum við
úteftir og náðum fénu úr fjörunum utan til á nesinu og rákum í réttina.
A einum stað á þeirri leið gengur vik upp í bakkana og upp frá því
allmikii lægð sem orðin var full af snjó.
I fénu, sem kom utan af nesinu, var forystusauður og rann hann á
undan því heim nesið. En vegna veðurofsans og dimmunnar hafði hann
ekki varað sig á lægðinni heldur lent beint í hana og áfram í sjóinn. Við
svipuðumst um eftir honum nokkra stund en urðum einskis varir og
hefur ekki til hans spurst síðan. Eftir þetta rákum við féð heim nesið
þótt seint gengi og komum því í réttina. Er því var lokið var klukkan
orðin fjögur um nóttina. Það hafði verið ætlun okkar að fara einnig