Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Side 79

MULAÞING
75
Ljóð Jóns og fleira er hann ritaði, eru varðveitt í handritum sem eru í
vörslu Astu dóttur hans, húsfreyju á Uppsölum í Eiðaþinghá. Auðsætt
er af handritum þessum að Jón hefur gefið sér tíma til að gaumgæfa
kveðskap sinn. Ýmsum ljóðum sínum hefur hann breytt og skrifað á
nýjan leik. Ljóð hans eru rituð á bækur en enginn veit að sjálfsögðu hve
mikið þau hafa breyst frá fyrstu drögum og þar til þau voru innfærð í
bækur þessar.
Er ég valdi Ijóð til birtingar í þætti þessum var ætlun mín sú að taka
eigi af öðrum en þeim er ég þættist viss um að höfundur hefði lagt á
síðustu hönd. Er sú von mín að þetta hafi tekist.
NAFNLAUSAR STOKUR...
Ríkir ógn og illskutíð
yfir fjallasalnuin.
Nú er hörku norðanhríð,
nú er hart í dalnum.
Hylur jörðu hríðin grá,
hér er komið meir en nóg.
Sólin vinnur aldrei á
öllum þessum fjandans snjó.
Hverja nátt í hundatíð
hvín í gáttum öllum.
Norðanáttin ögrar lýð,
orðið grátt á fjöllum.
Góðra stunda gengin spor
geymum vel í sjóði.
Þeim, sem elska víf og vor,
verður allt að ljóði.
Það bjargar ei að doka og drekka.
Dýrðleg vist er engum vís,
þegar lífsins Brattabrekka
beint á móti fangi rís.
Þegar úti þorrasnær
þungt um jörðu rennur
þá er best að þokast nær
þar sem eldur brennur.
Skeytir ei um bæn né blóm
búrinn lítið spakur.
Gengur á hörðum gaddaskóm
gegnum lífsins akur.
Okkar voru örlög seld
undir norna hörðu mund.
Heldur vildi eg vaða eld
en vera hjá þér nokkra stund.
Gamla smalans léttist lund,
ljómar salur víður.
Heiðasvalinn hans á fund
heim í dalinn líður.
Þegar hlýja hagsældin
heim að garði ríður,
úti í gáttum öfundin
eftir færi bíður.