Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Page 82
78
MÚLAÞING
Hreini heiðablær,
himins tignarandi,
vinn með vori og sól,
þegar flýr úr landi
nótt við norðurpól.
Fallið er laufið og fokið,
fækkar litum á jörðu.
A heiðinni norðannepja
næðir um hrunda vörðu.
Hríðarkófga í hafi
hangir með gömlum þráa,
Fallið er laufið
leggur þaðan um landið
loppuna hélugráa.
Svo gengur vetur að garði,
garpur af vopnum ríkur.
Aðför er ennþá hafin,
sem enginn veit hvernig fýkur.
Ljóð
(Nafnlaust í handriti höfundar).
Á hljóðum helgistundum
í huga oft ég svíf
á grónar götur þínar,
mitt gamla, horfna líf.
Ársól úr austri stafar
yfgeislum, hfý og skær.
Varmi frá himinhæðum
hálffleygum muna kær,
er muldrar í morgunsárið:
Mamma, vertu mér nær.
Um hádegi fleygur flýgur
frjáls eins og himinblær.
Hátimbrað húsið ómar,
hjartað keppir og slær.
Þá er hrópað af miklum móði:
Maður, stattu mér fjær.
Með fítið gull í lófa
ég lék á þínum vang.
Og oft var erfið leiðin
og oft var þungt um gang.
Svo lækkar sólin á lofti
og lognfallinn dýpkar snær.
Það brakar í fúnum fjölum
og faflandi hímir bær.
Þá er hvíslað í dimmum dyrum:
Drottinn, vertu mér nær.
Og dagur leið
Glóandi gullið rauða
gráðugt með vargaklær
þjóninn sinn tíðum þreytir
þann er einmana rær.
Þá er talað í mildu máh:
Maður, stattu mér nær.