Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Qupperneq 84

80
MÚLAÞING
Vökunótt
Vaki ég í húmi hljóður
hjá þeim vin er mest ég ann,
vildi um hann vefja hlýju
og vernda svo sem best ég kann.
En margur finnur máttinn veika
mest þá skyldi vinna hann.
Vefur landið sólríkt sumar,
sveitin blundar vært og rótt.
Þó er líkt og einhver uggur
yfirskyggi þessa nótt.
Eitthvað það sem að mér sækir,
angrar hug og lamar þrótt.
Heyri ég í húmi nætur
hófaslátt sem færist nær.
Æstu skapi ólmur fákur
æðir fram og jörðu slær.
Situr fast í sessi knapi,
sínum dimma rómi hlær.
Þessir gestir þreyta tíðum
þeysireið og hildarleik.
Þeir hafa einatt sigrað saman,
saman vaðið eld og reyk.
Enginn þeirra æskir fylgdar,
en ekkert tefur gamla Bleik.
Jötunefldur jörðu treður
jökulkaldi riddarinn.
Skyldi hann æða áfram veginn;
ætla hjá í þetta sinn;
eða hleypa heim að bænum,
höggva lás og ryðjast inn?
/ brekkunnar skjóli
í brekkunnar skjóli þau sátu saman
um sumarsins hlýjan dag.
Hugljúft og blítt í hjartans leynum
hljómaði gamalt lag
við æskunnar heillandi undrabrag.
Hún var sem ástþyrst angandi jörðin,
ung og fögur á grænum kjól;
hann sem vordagur bjartur og blíður,
brosandi á veldisstól,
svo ríkur af regni og sól.
Hún höfuð hans vafði að hlýjum barmi
og hvíslaði feimin og æskurjóð:
„Kysstu mig vinur áður en efinn
og óttinn kæla mitt hjartablóð."
Og augun lýstu af innri glóð.