Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Síða 135

MULAÞING
131
ingarnir gengu prýðilega og ég held að allir pokarnir hafi komið til skila.
Þegar þeir komu niður á jafnsléttu voru þeir settir á sleða og ekið heim.
Þessi fóðuröflun var geysimikil búbót fyrir Hallgrím bónda, því
máske hefði orðið af hafa 100 kindum færra næsta vetur, hefðu þessar
slægjur ekki verið nýttar.
Eg gat þess áður að flutningarnir á heyinu hefðu gengið vel en einu
sinni lét þó nærri að illa færi, — og er vert að geta þess sem gerist.
Oftast var farið beint upp fjallið með tómu pokana á bakinu; var það
langstysta leiðin en jafnframt sú erfiðasta. Aðrar leiðir er hægt að fara
en svo er stundum sagt að betri sé krókur en kelda og hafði það næstum
reynst sannmæli í þetta skiptið. Var það í einni af seinustu ferðunum
sem farnar voru eftir heyinu sem eftirfarandi atvik átti sér stað og
minnir mig að það væri á konudaginn, fyrsta dag í góu. Komið hafði
nokkurt snjóföl um nóttina og af því stafaði hættan sem nú skal greint.
Hallgrímur, Bjarni og Sigurður lögðu af stað um morguninn í stilltu og
björtu veðri. Fóru þeir sem venja var beint upp fjallið. Á leiðinni er
allbreiður hjalli, sem heitir Einstigshjalli og ofan við hann er allbratt
klettabelti. Þeir urðu að höggva sporaslóð í hjarnið á þessum stað.
Hallgrímur var með reku og fór að höggva í hjarnið, svo þeir fengju
fótfestu. En hann var ekki langt kominn upp þegar dálítið snjóflóð kom
úr brúninni fyrir ofan hann og lendir hann í því miðju niður hjallann.
Neðst á hjallanum eru stórir steinar til og frá á hjallabrúninni. Á einum
þessara steina klofnaði snjóflóðið og þar með losnaði Hallgrímur. Óvíst
er hver afdrif hans hefðu orðið, ef svona hefði ekki til tekist. Bjarni og
Sigurður voru það mikið til hliðar að þeir sfuppu við snjógusuna. Dag-
inn eftir fóru þeir svo aðra leið upp á fjallið og gekk vel.
Ég rifjaði þessa ferð upp við Bjarna fyrir fáum árum og þá sagði hann:
„Já, þetta fór allt betur en á horfðist, Hallgrímur týndi bara húfunni.“
Þessi atvik fyrir 60 árum verða mér ógleymanleg, ekki bara heyskap-
urinn þarna uppi, heldur kyrrðin og friðurinn, svo að heyra lóuna syngja
„dýrðin dýrr“ og útsýn yfir allt Fljótsdalshérað, dásamlega fagurt í
björtu og góðu veðri eins og var meðan við bjuggum þarna í tjaldinu og
heyjuðum.
Þess skal getið að þrátt fyrir mikið grasleysi á láglendi þetta sumar
held ég að afkoma bænda á Héraði hafi verið furðu góð enda var vetur-
inn 1918-1919 mildur og ekki gjafafrekur, fé var ekki tekið á hús fyrr
en milli jóla og nýárs og var það óvanalegt.
Ekki hef ég spurnir af að á þessum slóðum hafi verið heyjað, hvorki
fyrr né síðar. Lýkur svo þessari frásögn.