Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Síða 154

150
MULAÞING
Áður er um það getið hversu langan tíma það tók að ganga inn fyrir
Mjóafjörðinn. Reyndi ég því að fá mig settan yfir og tókst það í öllum
mínum ferðum nema einu sinni. Þá kom ég frá Norðfirði yfir Dranga-
skarð og niður að Krossi. Gott var að ganga, harðfenni á fjöllum en að
mestu autt í byggð, en svo hvasst að ekkert viðlit var að fara yfir
fjörðinn. Ekki var um annað að ræða en að labba inn fyrir. Þá þurfti að
nota tímann, ekkert að slóra. Leið mín lá nærri um hlaðið á Asknesi þar
sem þá bjó Hans Guðmundsson. Hann hafði séð til mín og kallar til mín
að finna sig. Ég geri það. Hann tekur af mér töskuna og segir að þetta
sé í eina skiptið sem ég fari um hjá sér, og þá verði ég nú að koma inn og
þiggja kaffi og samgleðjast sér, því nú séu þau hjónin nýbúin að eignast
afkvæmi. ,,Þú varst hérna rétt fyrir utan þegar strákurinn kom.“ Þetta
stóðst ég ekki, fór inn og drakk þar sterkt kaffi og brennivín, sem ég var
þó ekki vanur að drekka á ferðum mínum. En ég varð að gleðjast með
glöðum eins og okkur er sagt að gera í hinni helgu bók. Eftir hæfilega
langa og glaða stund þarna hélt ég áfram ferðinni og óð yfir ána fyrir
neðan Fjarðarbýlin. Auðvitað bölvaði ég því að þeir skyldu ekki hafa
brú á ánni og nefndi það þegar ég kom heim að Firði. En þeir sögðu að
ég mundi hafa vaðið ána meðfram brúnni. Að vísu var farið að skyggja,
en brúin var ekki á næstu 20-30 metrum frá mér. Eg fékk þurr plögg í
Firði og fór síðan með Mjóafjarðarpóstinn út í Brekkuþorp, en skildi
töskuna eftir í Firði. Eg fékk fljóta afgreiðslu á Borgareyri, fór svo inn
að Firði aftur um kvöldið. Þá var orðið nokkuð áliðið en ekki kominn
háttatími. Þetta sýnir hversu mikils virði það var fyrir mig að geta
komist yfir fjörðinn, og er ég því þeim mönnum sérstaklega þakklátur,
sem lögðu á sig erfiði og hrakning við að koma mér yfir og það án
endurgjalds, því ekki fengust þeir til að taka við borgun fyrir ómak sitt.
Þó finn ég það best nú á elliárunum hversu mikið ég má þakka
foreldrum mínum og konu minni fyrir alla umhyggju og bænir til hins
almáttuga um að halda verndarhendi yfir mér, og ég tel það sérstakt að
á öllum mínum ferðum hef ég aðeins einu sinni orðið veðurtepptur, einn
dag við fjallveg, og einu sinni snúið aftur af fjallvegi. Tel ég þar hafa
ræst það sem séra Þorsteinn sagði við mig er ég fór fyrstu póstferðina,
að ég mundi verða veðurheppinn. Heimilisfólkinu mínu færi ég öllu
miklar þakkir fyrir störfin sem það lagði á sig mín vegna þegar ég var
fjarverandi.
Að lokum lýsing á einni ferð yfir Oddsskarð, besta fjallveginum á leið
minni.
Eg þurfti að skila pósti til Eskifjarðar. Lagði því af stað fyrri hluta