Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Side 165

MULAÞING
161
milli þar sem dalurinn er lægstur. Þokuðumst við nú af stað til baka í
muggunni. Höfðum við jafnan vitneskju um að við værum á lægsta
svæði dalsins meðfram Fjarðará og sáust vart handaskil fyrir þoku.
Komum við þá fram á klettabrún og þóttumst greina brekku með snar-
brattri fönn neðan klettanna. Hafði mjöllin ekki tollað í henni vegna
brattans. Ennfremur þóttumst við greina hvar brekkan endaði! Virtist
slétt við brekkurótina en svo hvarf allt í mugguna og þokuna. Þarna
stönsuðum við og bárum ráð okkar saman. Eg undraðist hversu Sigur-
jóni reyndist auðvelt að hlíta forsjá okkar sem þó vorurn miklu yngri.
Við vorum vanir að renna okkur á stöfum niður brattar fannir og láta
aftari brodda fjórskeflinganna kraka í fönnina til að hafa stjórn á hrað-
anum. Við ákváðum að reyna þetta nú en gallinn var sá að Sigurjón var
ekki á broddum. Varð því aðferð okkar sú að Olafur fór fyrst niður,
staðnæmdist neðst í brekkunni og tók sér stöðu til að taka á móti
Sigurjóni, þegar hann kæmi neðst í brekkuna. Ég kom mér fyrir í
sporum efst í brekkunni en Sigurjón greip í enda stafsins sem ég var
með. Gaf ég eftir á stafnum uns ég náði ekki lengra. Var hann þá
kominn sína lengd og staflengdina niður í brekkuna. Sagði ég honum að
sleppa, hvað hann gerði samstundis en um leið snerist hann við og
skaust áfram með höfuð á undan og framteygða handleggi. Var hraðinn
á honum svo mikill að Olafur sá þeim báðum hættu búna ef hann stæði í
veginum. Vék hann sér undan en reyndi þó að grípa í Sigurjón um leið
og hann skaust fram hjá. Það tókst ekki en nú sáum við að hann snerist
allt í einu við aftur svo að fætur fóru á undan og stansar rétt í sömu
andránni. Renndi ég mér nú niður á sama hátt og Ólafur. Fórum við að
athuga um förunaut okkar sem virtist ómeiddur og var að rísa upp.
Athuguðum við aðstæður og hafði Sigurjón numið með höndunum við
smástein er var hulinn í lausasnjónum rétt neðan við brekkuna, snúist
þess vegna við og rétt á eftir námu fætur hans við stóran stein er einnig
var hulinn í snjó aðeins neðar. Stöðvaðist hann svo nákvæmlega á
steininum að það ásamt viðnámi litla steinsins og viðnáminu í snjónum
dró svo úr hraðanum að hann meiddist ekkert. Eftir þetta gekk heim-
ferðin vel og náðum við til bæja áður en dimmdi af nótt. Logn hélst allan
tímann. Gengum við snemma til hvílu, ákveðnir í því að reyna aftur
næsta dag ef útlit yrði fyrir bjartviðri. Var okkur sagt síðar að snjókoma
hefði haldist allt fram undir miðnætti.
Faðir minn vakti okkur klukkan fimm morguninn eftir, sagði komið
bjartviðri og taldi að stilla mundi haldast. Klukkutíma síðar lögðum við
til heiðar í annað sinn og létum ekki á okkur fá, þótt álíka snjódýpi
Múlaþing 11