Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Side 168

164
MULAÞING
bakkann. 1 því lét ísinn undan en ég gat rétt fleygt mér upp í árbakkann
og var eins ástatt fyrir Olafi. Finn ég þá að ég er með smáspýtu í vinstri
hendinni. Pjakkaði ég spýtunni ofan í bakkann, sem hafði eitthvað
þiðnað í hlákunni og fékk festu tif að vega mig upp. Var okkur nú
báðum borgið en rétt á eftir sáum við að stíflan barst fram af fossbrún-
inni og skíðin mín þar með. Spýtan sem ég hélt á var þá ein af þeim sem
voru á þúfnakollunum í mónum skömmu áður. Skíðin stungust undir
einhverja brún í vatninu fyrir neðan fossinn og voru ekki tiltök að ná
þeim. Héldum við nú áfram og var ég skíðalaus. Eftir skamma stund fór
að rigna með hálfgerðum krapaslettingi og stóð vindur í fangið. Urðum
við gegnvotir en héldum þó áfram inn í Dalhús á Eyvindarárdal tif að
gista þar. Var þar -fyrir öldruð kona, sem ekki taidi sig hafa aðstöðu til
að veita hröktum mönnum viðhlítandi aðbúnað. Virtist okkur einnig að
svo mundi vera og fórum við aftur út í Þrándarstaði og vorum þar um
nóttina. Næsta morgun var komin uppstytta og besta veður með lítils
háttar froststirðningi. Lögðum við snemma af stað. Gáði ég að skíðun-
um og voru þau skorðuð eins og fyrr og hef ég ekki séð þau síðan. Þótti
mér skaði að og sá eftir því að hafa ekki skiiið þau eftir á Slenjudals-
hálsinum á leiðinni uppyfir. Þetta voru norsk eikarskíði. Heimferðin
þennan dag gekk að óskum enda setti fljótt úr iækjum á leiðinni.
Mér verða oft hugstæð tvö tilvik í þessari ferð. Þau virðast smávægi-
leg en hafa þó líklega forðað óhöppum. Hið fyrra var þegar Sigurjón
fálmaði í steininn á leiðinni niður brekkuna og hið síðara að ég skyldi
vera með spýtuna í hendinni, þegar ég þurfti á henni að halda við
árbakkann.