Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 60

Múlaþing
frá Kirkjubóli, heyjað þar. Voru slíkir
botnar og engjar oft neftid eftir fólkinu sem
heyjaði í þeim (Kristinn Helgason).
Hin tilgátan er sú að skessa að nafni
Asdís hafi átt aðsetur í botninum. Hún
fannst þar látin og er hún jörðuð í dýjaveitu
sem er neðst í botninum og heitir As-
dísarleiði (Magnús Þórðarson).
9. Erlendartótt / Jónstótt
Hún er ýmist kennd við Jón Jónsson eða
Erlend Þorsteinsson, frá Kirkjubóli. Hún
stendur í Neðri-Armótum, innan við Innri-
Einarsstaðaá, álíka hátt og Hrossamelar.
Þetta er heytótt sem notuð var af Kirkju-
bólsbændum og byggð um eða fyrir 1900.
(Rósalinda Helgadóttir).
10. Péturstótt
Samkvæmt frásögn Kristins Helgasonar
á þar að hafa búið einsetumaður að nafni
Pétur. Hann var kominn langt að og fékk að
búa hjá Kirkjubólsbændum (þar sem nú er
garðurinn við íbúðarhúsið Brynju) og
byggja sér kofa. Stundaði hann mest sjó en
hafði nokkrar kindur undir gólfí hjá sér sem
kallað var. Sjálfur bjó hann á efri hæðinni.
Þegar hann gat ekki lengur farið á
sjóinn, sökum elli, er sagt að hann hafi búið
vel um eigur sínar og grafið þær undir
stórum steini sem ennþá er sjáanlegur úti í
garðinum. Litið hefur verið undir steininn
en ekkert fundist.
11. Kristínartótt
Uppi í Tjarnardal, rétt ofan við
kauptúnið, er Kristínartótt á Tjarnar-
dalsbala. Er hún kennd við Kristínu Rósu
Jónsdóttur, konu Erlendar Þorsteinssonar.
Þar stóð lambakofí sem notaður var þegar
fært var frá á vorin. Kristín var þá ung
stúlka og fékk hún að hafa lömbin sín þar.
Hugsaði hún um þau sjálf og hefur balinn
þá verið notaður til beitar (Rósalinda
Helgadóttir).
Tóttin sést ennþá 100-150, metrum ofan
við íbúðarhúsið Borgargerði 12.
12. Erlendarreitur, -vör,- ribba
Erlendarreitur var byggður á mörgum
árum af Erlendi Þorsteinssyni frá Kirkju-
bóli. Talið er að hann hafí sprengt niður
klappimar í kring og nýtt grjótið í reitinn en
einnig er sagt að hann hafí tínt íjörugijót og
notað það. En hvort sem grjótið var sprengt
eða tínt úr fjörunni, þá hlóð hann reitinn úr
stórgrýti og voru steinamir allir mjög
svipaðir að stærð. Hver kantur reitsins var
að minnsta kosti 15 m á lengd, þó var
reiturinn aðeins lengri í austur og vestur. A
reitnum sólþurrkaði hann saltfísk og við
hann stóð hjallur og svartkalkaður sjóskúr.
Skúrinn var m.a. notaður sem vinnuaðstaða
og kolageymsla. Neðan við reitinn var
Erlendarvör, hlaðið byrgi fýrir tvo báta. I
henni geymdi Erlendur bát sinn sem hét
Svala.
Erlendur Þorsteinsson var vinnuþjarkur
mikill og kom það varla fýrir að hann færi
tómhentur á milli sjóskúrsins og Kirkjubóls.
Muna menn eftir honum þar sem hann
arkaði áfram, oftast með kolafötu í svem
bandi á bakinu. I fötunni vom kol, spýtur
eða eitthvað annað. Ef illa viðraði, og eins
þegar stórstreymi var og ekki gaf á sjó, var
hann fýrstur manna, eftir að veðrinu slotaði,
til að fara og laga uppsátrið. Einnig hélt
hann reitnum vel við (Sigurjón Geirsson).
Menn em sammála um að Erlendarreitur
hafí verið allmikið mannvirki, á ámnum
1944-45 var hann rifinn og grjótið úr
reitnum notað sem uppfyllingarefni í
landgang (fyrsta áfanga) hafnarinnar framan
við núverandi frystihús á svokallaðri
Erlendarribbu.
58