Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Síða 93

Foxleiðangurinn
mjög bratt og miklu lengra hefði verið að
krækja norður fyrir það.
Kl. 3 síðdegis (við skrifuðum 17. ágúst)
komum við að Hallormsstað, [hlaupið yfir
eina málsgrein í þýðingunni á staðsetningu
Hallormsstaðar].
Við stönsuðum rétt hjá prestsetrinu af
því að þar voru góðir hagar og ferskt vatn
handa hestunum. Síra Hjálmar bauð okkur
í bæinn og bauð okkur upp á hið fræga skyr
og mjólk. Þetta var mjög vingjamlegur
gamall herramaður sem sífellt skoraði á
okkur að tala við sig á latínu þótt við
fullvissuðum hann aftur og aftur um að við
værum ekki færir um að iðka slíka leikni
munka, sem okkur virtist hann ekki vera
heldur.
En allt um vingjarnlegheit hans og
latínu var þessi gamli herramaður samt
mesti villimaður sem í mitt hlutskipti féll að
hitta á íslandi. Þannig hagaði nefnilega til
að skammt frá bænum er ekki óverulegt
landsvæði sem virðist bjóða upp á mikla
möguleika til að rækta tré og veita þeim
lífsskilyrði. Allir þekkja hinn fátæklega
trjágróður á íslandi og nú skyldi maður
halda að dýrmæti eins og þetta landsvæði
yrði friðað eins og helgur dómur en síra
Hjálmar er á annarri skoðun. I hvert skipti
sem tré hefur náð þeirri stærð að hægt er að
fá úr því skorið nokkrar klyfjar af eldiviði
lætur hann fella það og búta sundur og selur
svo íbúum héraðsins eldiviðinn með
drjúgum hagnaði. Þeir kæru skildingar,
sem hann sér strax glóa í lófa sínum, fá
hann til að gleyma að hann, sem okkur
virtist nokkuð ágjam, ætti heldur að verja
þeim til að friða skóginn. Þegar við voram
þarna sáum við ungskóginn sem, með
dálítilli umönnun gæti þroskast svo að hann
gæti gefið af sér meira en eldivið. A hest-
baki riðum við í skugga fjölda ungra
birkitrjáa, sem hefðu bara þurft að vaxa

Mynd sem Woods tók af bœjarhúsum á Djúpavogi
árið 1860. Ur greininni „Stereóskópmyndir á
Islandi" sem birtist í Arbók Hins íslenska
fornleifafélags 1994.
nokkrum árum lengur í friði til þess að gefa
af sér ágætis nothæfan borðvið til húsa-
gerðar í héraðinu. Þess konar efnivið þarf
nú að flytja með erfíðismunum og kostnaði
á hestum frá fjarlægum verslunarstöðum.
En öxin hafði þegar merkt þau eldi-
viðarverslun. Eftir að augun voru orðin
þreytt af að horfa á hið eyðilega og
þyrrkingslega fjalllendi, og glöddust við að
sjá gróskulegan ungskóg birtast óvænt, þar
sem augað hafði ekki átt von á slíkri
upplyftingu, þá olli það sárum vonbrigðum
og sorglegum áhrifum, segi ég, að vera á
því sama augnabliki sviptur því að njóta
þessarar gleði, við að uppgötva skemmd-
arverk eins og hér blasti við. Hér kastar
91