Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 133

Síðasti förumaðurinn
drekka vatnið sem Bjami rétti þeim og fór
þá þolinmæði hans að minnka. Átti hann til
að ýta hausnum á þeim niður í botn á
skjólunni en þær rykktu hausnum strax upp
úr ísköldu vatninu. Sagði Bjami þá: „Já,
þær vilja ekki vatnið. Þær em þá ekki
þyrstar!“ - Og þar með gat hann farið!
Bjami var fíkinn í að spila lomber og
bridge, lét sig þá ekki muna um að skokka
vegalengdir eins og frá Ekkjufelli út í
Rangá til að spila og til baka sama kvöldið.
Eða frá Skeggjastöðum í Ekkjufell í sömu
erindagjörðum. Bjarni orðaði það svo
þegar hann vildi fá menn til að spila við sig:
„Ætlið þið ekki að skemmta gamla
manninum?“ Þegar spilamennskan byrjaði
lá vel á Bjama og bestu spilin ultu upp á
hann, spennan jókst og karlinn varð eins og
festur upp á þráð og vann alltaf. Ef menn
sögðu eitthvað, sem honum líkaði ekki,
skipti hann óðar skapi og henti spilunum frá
sér, en þá fór hann að tapa og fá eintóma
hunda. Ef góða skapið kom aftur fékk hann
bestu spilin og vann allt eins og áður.
Surnir tóku eftir þessu og reyndu að nýta sér
það en aðrir vildu síður spila við hann
vegna þess ama.
Ekki jók það vinsældir Bjama hvað
hann var oft lúsugur. Sagt var að hann bæri
lús milli bæja og var mörg húsfreyjan
ergileg vegna þeirra aukaþvotta á fólki og
fatnaði sem þetta olli. Oft var ekki fyrr búið
að aflúsa bæinn en Bjarni kom aftur. Varð
þá að endurtaka alla hreingerninguna.
Lúsakambar vom mikið notaðir á þessum
ámm, en allt kom fyrir ekki, alltaf varð
karlinn lúsugur aftur. Það var ætíð óráðin
gáta hvernig í ósköpunum gat á því staðið.
Maður nokkur i Fellum kom með þá tilgátu
að Bjami framleiddi lúsina sjálfur og hélt
því fram að lýs Bjama væm stærri og
dekkri á litin en hinar. Þessum lúsabardaga
lauk loks með því að til kom sérstakt
Bjarni Arnason.
lúsaduft. Það var í hvítum og gulum
pappastauk sem á stóð DDT. Man ég eftir
að við yngstu systkinin biðum spennt eftir
að Bjami kæmi svo hægt væri að sáldra
þessu töfradufti í hárið á honum og
fyrirbyggja þar með lúsagang um alla
framtíð. Svo kom Bjami, settist niður við
endann á eldhúsborðinu, undir stiganum, og
fékk sér kaffí. Bræður mínir tveir freistuðu
þess að fara upp í stigann og ætluðu að
sáldra duftinu í hárið á Bjama en hvomgur
þorði þegar til kom. Voru þeir hræddir um
að duftið kynni að lenda í kaffíbollann og
karlinn myndi drepast af því. Þá bámst
böndin að mér að fara upp í stigann. Þorði
ég ekkert að gera fyrr en karlinn var að
standa upp; þá skellti ég vænni gusu yfír
hann og renndi mér niður stigann. „Helvítis
131