Jón á Bægisá - 01.11.2000, Side 33

Eldh úskl ukkan
á enn eftir að koma: Hugsið ykkur, hún stoppaði klukkan hálf-þrjú. Ná-
kvæmlega klukkan hálf-þrjú, hugsið ykkur.
Þá hefur húsið ykkar orðið fyrir sprengju klukkan hálf-þrjú, sagði
maðurinn og skaut fram neðri vörinni íbygginn. Þetta hef ég oft heyrt.
Þegar sprengjan fellur stoppa klukkurnar. Það er út af loftþrýstingnum.
Hann leit á klukkuna sína og hristi ákveðinn höfuðið. Nei, minn kæri
herra, þarna skjátlast þér. Þetta hefur ekkert með sprengjuna að gera. Þið
megið ekki alltaf tala um þessar sprengjur. Nei. Klukkan hálf-þrjú var
allt annað, þið vitið bara ekki um það. Það er einmitt það merkilega að
hún skyldi stoppa nákvæmlega klukkan hálf-þrjú. En ekki kortér yfir
fjögur eða klukkan sjö. Klukkan hálf-þrjú kom ég nefnilega alltaf heim.
Á nóttunni, meina ég. Næstum alltaf klukkan hálf-þrjú. Þetta er einmitt
það merkilega.
Hann horfði á þau, en þau litu undan. Hann fann ekki augnaráð
þeirra. Þá kinkaði hann kolli til klukkunnar sinnar: Þá var ég auðvitað
svangur, ekki satt? Og ég fór alltaf beint inn í eldhús. Þá var klukkan
næstum alltaf hálf-þrjú. Og þá, þá kom nefnilega móðir mín. Það var
sama hve hljóðlega ég opnaði, hún heyrði alltaf í mér. Og þegar ég fór að
leita mér að einhverju að borða í dimmu eldhúsinu kviknaði skyndilega
ljósið. Og þarna stóð hún, í ullarpeysunni með rauðan trefil um hálsinn.
Og berfætt. Alltaf berfætt. Og þó voru flísar á eldhúsgólfinu okkar. Og
hún kipraði augun, af því að ljósið var svo bjart. Því hún hafði sofið. Það
var líka nótt.
Enn einu sinni svona seint, sagði hún þá. Fleira sagði hún aldrei. Að-
eins: Enn svona seint. Og svo hitaði hún fyrir mig kvöldmatinn og
horfði á mig borða. Á meðan neri hún alltaf saman fótunum, af því að
flísarnar voru svo kaldar. Hún fór aldrei í skó á nóttunni. Og hún sat hjá
mér þar til ég var orðinn saddur. Og síðan heyrði ég hana taka saman
diskana, eftir að ég varbúinn að kveikja ljósið í herberginu mínu. Svona
var þotta á hverri nóttu. Og oftast klukkan hálf-þrjú. Það var alveg sjálf-
sagður hlutur, fannst mér, að hún tæki til handa mér matinn í eldhús-
inu klukkan hálf-þrjú á nóttunni. Mér fannst þetta alveg sjálfsagt. Hún
gerði þetta líka alltaf. Og hún sagði aldrei neitt annað en: Enn svona
seint. En þetta sagði hún alltaf. Og ég hélt að þessu myndi aldrei ljúka.
Mér fannst þetta svo sjálfsagt. Allt þetta. Þetta hafði líka alltaf verið
svona.
í drykklanga stund var grafarþögn á bekknum. Þá sagði hann lágt: Og
núna? Hann leit á þau hin. En hann fann þau ekki. Þá sagði hann við
kringlótt, hvítblátt andlit klukkunnar. Núna, núna veit ég að þetta var
Paradís. Hin sanna Paradís.
á — SYNDAFLÓÐIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
31