Jón á Bægisá - 01.11.2000, Síða 42

Karen fílixen
eislega og góðlega undir kveðju mína og sagði að hann þekkti mig nú
þegar af orðspori sem unga manninn sem keppti að því að fullkomna frá-
sagnargáfu sína. Síðan bauð hann mér að setjast við hlið sér í sandinn.
Nokkra stund talaði hann um tungl og haf. Eftir stutta þögn sagði hann
svo að það væri langt síðan hann hefði heyrt sögu sagða. Gæti ég, þar
sem við sátum svona vinsamlega hlið við hlið í bjartri hlýrri nótt, sagt
honum sögu?
Ég var ákafur að sanna hæfni mína og áleit líka að það gæti fært mig
nær honum, svo ég leitaði í minni mínu að góðri sögu. Af einhverjum
ástæðum, ég veit ekki hverjum, hafði sagan um nemann Saufe verið á
sveimi í huga mínum. Nú hóf ég frásögnina, lágri og mildri röddu, í sam-
hljómi við tunglið og bylgjurnar:
„í Shiraz bjó ungur trúfræðinemi..."
Hamingjusami maðurinn hlustaði hljóður og af athygli. En þegar ég
kom að kaflanum um elskendurna á húsþakinu og nefndi dansmeyna
Thusmu, þá lyfti hann hönd sinni og horfði á hana. Ég hafði lagt á mig
ómælt erfiði við að upphugsa þetta fagra tunglskinskvöld, og það gladdi
skáldhjarta mitt; ég þekkti hreyfinguna og hrópaði upp í undrun og
skelfingu: „Þú ert neminn í Shiraz!"
„Já,“ sagði hamingjusami maðurinn.
Það eru mikil undur fyrir skáld að komast að því að saga hans er sönn.
Ég var aðeins drongur og nýliði í listinni; hárin risu á höfði mínu og
engu munaði að ég stykki upp og hlypi í burtu. En eitthvað í rödd ham-
ingjusama mannsins hélt mér kyrrum.
„Einusinni," mælti hann, „bar ég velferð nemans Saufe mjög fyrir
brjósti, þess sem þú hefur verið að segja mér frá. En nú hafði ég næstum
gleymt honum. Þó er ég glaður yfir því að hann skuli hafa ratað inn í
sögu, því trúlega var hann skapaður til þess, og í framtíðinni mun ég
skilja hann þar eftir óhultan. Haltu áfram með sögu þína, Mira Jama,
sögumaður, leyfðu mér að heyra endinn."
Ég skalf við þessa kröfu hans, en fas hans hreif mig og gerði mér kleift
að taka upp þráð sögu minnar. Fyrst þótti mér hann heiðra mig með
þessu, og brátt, þegar ég hélt áfram, að ég væri að heiðra hann á móti.
Sigurgleði sögumannsins fyllti brjóst mitt. Ég sagði sögu mína á verulega
hjartnæman hátt og þegar ég hafði lokið henni þarna á þessum sjávar-
sandi þar sem við vorum aðeins tveir undir fullu tungli, var andlit mitt
baðað tárum.
Hamingjusami maðurinn hughreysti mig og bað mig að taka söguna
ekki svona nærri mér. Og þegar ég hafði endurheimt rödd mína sárbað ég
hann að segja mér allt sem hafði hent hann eftir að hann yfirgaf Shiraz. Því
40
á- JÍBœpáá — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000