Jón á Bægisá - 01.11.2000, Qupperneq 45

Kafarínn
ar og nautgripir og villt dýr og sórhver maður. Allt sem var á þurrlend-
inu dó.
í frásögn minni mun ég ekki dvolja lengi við hið ánægjulega við þessa
tíð og þetta ástand, því ég hef samkennd með manninum og auk þess
kann ég mig. Þú sjálfur, áður en þú fannst leiðina til okkar, kannt að hafa
hugsað um nautgripi, úlfalda og hesta, eða þú hefur átt dúfur og páfugla.
Þú ert ungur og gætir hugsanlega hafa verið tengdur slíkri veru sem er af
þinni eigin tegund og þó einhvernveginn lík fugli og sem þið kallið unga
konu. (Þó er það svo, meðal annarra orða, að það væri betra fyrir þig ef
svo hefði ekki verið, því ég man orð fiskimannanna minna: ung kona
lætur elskhuga sinn finna til þess sviða sem hlýst af bruna, og þú ættir
heldur að beina athygli þinni að frænkum mínum í hafinu, óvenjuloga
áhugaverðum ungum verum sem aldrei láta elskhuga sína líða bruna-
kvalir...) Ég mun aðeins stuttlega láta þess getið að við fengum hundrað
og fimmtíu langa daga, og blessun allsnægtanna kom að fullu í ljós. Ég
mun fremur — í þetta sinn sjálfs mín vegna - með vísum og langreynd-
um hætti fisksins, hlaupa léttilega yfir þá staðreynd að maðurinn, þó
fallinn sé og spilltur, hefur einusinni enn með klækjum orðið ofan á.
Hinsvegar er það vafasamt ennþá, hvort maðurinn hafi öðlast sanna
velferð, þrátt fyrir að hann virðist hafa sigrað. Hvernig verður raunveru-
legt öryggi tryggt þeirri sköpun sem sýknt og heilagt er kvíðin yfir þeirri
átt sem hún stefnir í og gerir jafn gríðarlega mikið úr risi sínu og falli?
Hvernig getur jafnvægi náðst af þeim sem neitar að gefa frá sér hug-
myndina um von og áhættu?
Við fiskar hvílum hljóðir, studdir á alla vegu af höfuðskepnu sem sí-
fellt kemur á jafnvægi í sjálfri sér, nákvæmlega og ófrávíkjanlega. Höfuð-
skepnu sem hægt væri að segja að hafi stjórn á okkar tilveru sem ein-
staklinga, þar sem þungi okkar og stærð er í samræmi við það pláss sem
hver og einn tekur í hafinu, án tillits til lögunar hvers og eins eða þess
hvort um flatfisk eða bolfisk er að ræða.
Líf okkar hefur sannað okkur, einsog þín eigin tilvera mun einhvern
tíma sanna þér að það er svo vel hægt að fljóta án vonar, já, maður flýt-
ur jafnvel betur án hennar. Þessvegna er það að okkar iífsskoðun ber ekki
í sér neina von.
Við tökum engar áhættur. Því þegar við færum okkur milli staða, þá
hvorki búum við til né skiljum eftir okkur það sem maðurinn kallar vegi,
og í það fyrirbæri - sem er í raun engin staðreynd, heldur blekking - er
hann reiðubúinn að leggja óútskýranlega og ástríðufulla einbeitni.
Þegar allt kemur til aiis er maðurinn skelfdur af hugmyndinni um
tímann, og skortir jafnvægi vegna látlauss flökkulífs milli fortíðar og
d - SYNDAFLÓÐIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
43