Jón á Bægisá - 01.11.2000, Qupperneq 47

Georg Trottmann
Leiðsögumaðurinn
„Eg er búinn af fá nóg af því að híma hérna undir þessu Háspennu-Lífs-
hættuskilti," sagði ég um hádegisbilið, þegar titrandi hitasvækjan yfir
götusteinunum vakti mig; „ég fer inn að járnbrautarstöð og gerist leið-
sögumaður."
Kaspar, nefndur Námustjórinn (sennilega af því að hann hafði eitt
sinn unnið um smátíma í kolanámu) hrökk upp af værum blundi, sló
hrossaflugu til bana, greip til eplavínsflöskunnar, spýtti fyrsta sopanum
og sagði samþykkjandi: „Það er ekkert líf lengur við þennan vegg! Og
sopinn orðinn glóðvolgur strax snemma morguns."
„Má vera,“ svaraði Gullgrafara-Jack, sem hafði brett buxnaskálmarnar
upp að hnjám til þess að fá sér fótabað í vatnslítilli Sihl-ánni, „en samt
hvarflar ekki að mér að gerast leiðsögumaður. f mesta lagi að ég leggi mig
undir runnana."
Námustjórinn samsinnti Gullgrafaranum og sagði: „Leiðsögumaður er
skammaryrði."
Eg iðraðist þess strax að hafa látið uppi við tvímenningana þá ákvörð-
un mína að snúa mér að athafnalífinu. Því nú myndu eflaust upphefjast
umræður, sem að lokum myndu spilla fyrir mér þessari ákvörðun, og ég
myndi halda áfram að híma aðgerðarlaus undir Sihl-veggnum.
A heitum sumardögum komum við, hver úr sinni áttinni, úr borginni
og mynduðum rósemdar þríeyki undir skiltinu ,Háspenna - Lífshætta’
fram til sólarlags. í rauninni þurftum við ekki endilega að hafast við
einmitt þarna í hitaþurrkinum; við höfðum fullan rótt til þess að vera í
rakanum og fegurðinni við vatnið. En sá staður fannst okkur hins vegar
of vinsæll. Nærvera okkar hefði líka áreiðanlega farið fyrir brjóstið á
bæði gestum og heimamönnum. Þess vegna hittumst við hér í fáförnu
úhverfi borgarinnar, í eins konar almenningi, við grýttan farveg Sihl-ár-
innar.
Og alveg eins og ég hafði óttast hófu þeir nú báðir að amast við fyrir-
ætlun minni.
á — SYNDAFLÓDIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
45