Jón á Bægisá - 01.11.2000, Page 99

Reimleikar i Warrensvík
una á koju Casselmans og hristi hann. „Casselman. Casselman, vakn-
aðu!“ hvíslaði hann.
„Heyrðirðu ekki lætin?“„Læti? Um hvað ertu að tala? Ég heyrði ekki
neitt.“
Bókhaldarinn þagði. Allir á loftinu sváfu. Það var ótrúlegt að enginn
nema hann skyldi heyra þessi skelfilegu óhljóð. Vólstjórinn sneri sér á
hina hliðina. „Farðu í rúmið,“ muldraði hann og bældi sig niður.
Gísli, Leifi og Bjössi höfðu heyrt lætin. Þeir heyrðu bókhaldarann
loka dyrunum og fara í rúmið. Síðan varð allt hljótt.
Hálftími leið. Enn byrjaði hávaðinn og nú meiri en nokkru sinni fyrr.
Pönnurnar í kælinum, korkarnir í einu horninu, ofnplöturnar í hinu og
drunurnar á þakinu. Draugurinn virtist vera á öllum stöðum í einu.
John stökk fram úr rúminu, fálmaði eftir eldspýtunum og kveikti
skjálfhentur á lampa sem stóð á borði rétt hjá. Hávaðinn var ærandi. Með
lampann í annarri hondi opnaði hann dyrnar og flýtti sér að rúmi
Casselmans.
Hávaðinn hætti. Dauðaþögn ríkti. „Casselman! Vaknaðu, maður.“
John hristi hann. „Vaknaðu!"
Casselman hreyfði sig, ljósið skar hann í augun. „Hvað nú?“ hreytti
hann út úr sér ergilegur.
„Skrölt og barsmíðar. Heyrðirðu það ekki?“ spurði bókhaldarinn
hneykslaður.
Casselman reis upp við dogg og einblíndi á bókhaldarann sem var ná-
fölur í framan. „Hvað í fjandanum hefur hlaupið í þig maður? Hvaða
bannsett skrölt og barsmíðar ertu að tala um? Ég heyrði ekki nokkurn
skapaðan hlut.“
„Heyrðirðu okki í pönnunum og ofnplötunum — og ekki heldur hávað-
ann á þakinu eða hvernig korkarnir þoyttust fram og aftur?“ stamaði
bókhaldarinn.
Casselman fussaði hæðnislega. „Þig hlýtur að hafa verið að dreyma,
John. Pönnur og korkar, hamingjan góða. Þú hefur fengið martröð út af
líkinu í kælinum. Farðu nú aftur í rúmið. Draugar eru ekki til. Þú sagð-
ir það sjálfur. Manstu ekki?“
Bókhaldarinn var ráðvilltur og vissi ekki hverju hann átti að trúa.
Hvernig gat staðið á því að enginn á svefnloftinu hafði heyrt hávaðann?
Skelfilegur gauragangur hélt áfram af og til alla nóttina en undir
morgun hætti hann.
Bókhaldarinn kom ekki aftur út úr herberginu. Hann sat á rúmstokkn-
um alla nóttina og hlustaði á þessa skelfilegu reimleika sem voru hon-
um einum ætlaðir. Hvorki hann nó dauðuppgefnir piltarnir þrír sváfu
á — SYNDAFLÓDIÐ KEMUR EFTIR OKKAR DAG
97