Skagfirðingabók - 01.01.2011, Side 54

54
SKAGFIRÐINGABÓK
ríkir eðlisþættir í fari hans og und ir
slær hlýtt hjarta, sem getur að því
skapi fundið meira til sem honum er
óljúfara að flíka tilfinningum sín-
um. Og það er mikill misskilning-
ur, ef einhver heldur að hann sé
skap lítill maður eða leiðitamur. Því
minna sem særinn rýkur, því þyngri
er undiraldan, og þó að Andrés sé
seinþreyttur til vandræða og sæti að
líkindum oftar ámæli fyrir að láta
sitt hvað ógert en ofgert, stafar það
eingöngu af því að hann veit sem
Njáll, að flest orkar tvímælis þá gert
er, og getur verið fastur fyrir eins og
klettur ef því er að skipta. Einhvern
tíma eftir að ég tók við núverandi
starfi, vissi hann að ég var að skrifa
bréf og sagði við mig, eilítið spotzkur
á svip: „Maður á aldrei að skrifa bréf,
Hjörtur minn! Það getur verið alveg
stórhættulegt að skrifa bréf!“ Í munni
hans þýðir þetta nokkurn veginn hið
sama og að kapp sé bezt með forsjá og
betra sé að hafa sitt á þurru og rasa
ekki um ráð fram. Sjálfur getur hann
líka veitt lakónísk svör og er lítið gef-
ið um allt málæði. (Mbl. 16. mars
1977).
Annar samstafsmaður sem enn lengur
átti samfylgd með Andrési á Ríkisút-
varpinu, Margrét Indriðadóttir frétta-
stjóri, lýsir honum svo að leiðarlok-
um:
Andrés Björnsson var eftirsóknar-
verður húsbóndi og fyrirmynd. Hon-
um var ljóst að útvarpið er starfsfólkið
hverju sinni og heiður þess. Frétta-
stof ur og fréttatengdir þættir eru
lífsakk eri hverrar útvarps- og sjón-
varpsstöðv ar, það eru viðkvæmustu
deildirnar, þar er gusturinn mestur.
Starf okkar á Fréttastofu útvarps þau
sautján ár sem Andrés var útvarps-
stjóri hefði verið nánast óvinnandi án
hollustu hans og trausts. Enda fer
ævinlega illa standi skipstjórinn ekki
með áhöfninni. …
Andrés Björnsson lét aldrei annar-
leg öfl stjórna sér. Hann lét ekki
stjórnast af þrælsótta. Hann átti
sjálfsvirðingu sem fer ekki eftir ver-
ald legum auði manneskjunnar heldur
innri styrk, siðferðisþreki. Sannfær-
ing hans og samviska voru ekki sölu-
vara. …
Dagsdaglega var Andrés kyrrlátur
maður. Hann hafði orðlausa aðferð
við að láta í ljós andúð eða vandlæting u
með hreyfingum augna og vara. Hann
gat verið allra manna skemmilegastur
þegar sá gállinn var á honum, þá
runn u upp úr honum kynstrin öll af
ljóðum og bögum og meinfyndnum
sögum og skarplegum athugasemd-
um um menn og málefni. Hann var
afburða minnugur og hafsjór af
fróðleik.
Fyrir mér var Andrés Björnsson
maður ljóða og fræða, hljóðlátra iðk-
ana andans, fínlegur og dálítið við-
kvæmur. Hann skilaði með sóma
einni mikilvægustu menningarstofn-
un þjóðarinnar í hendur nýrrar
kynslóðar. (Mbl. 8. janúar 1999).
Að lokum má tilfæra orð manns sem
kynntist Andrési frá annarri hlið. Vil-
hjálmur Hjálmarsson víkur í fyrr-
nefndr i bók að nokkrum mönnum
sem hann hafði samskipti við í ráð-
herra tíð sinni og nefnir því góða heiti
öðlingar. Einn þeirra er Andrés Björns-
son. Um hann segir Vilhjálmur að
hann sé „einn sá maður sem á engu