Skagfirðingabók - 01.01.2011, Qupperneq 80

SKAGFIRÐINGABÓK
2. október árið 1956 var féð ennþá
fram á Borgareyju. Fyrirhuguð var
slátr un daginn eftir og því ekki um
annað að ræða en smala eyjuna. Réttin
var hér skammt sunnan við kvíslina,
eða þar sem talið er að býlið Eggjarsel
hafi verið, og þangað var fénu smalað.
Hægviðri var framan af degi, og nokk­
ur rigning er leið á daginn. Undir
kvöld gekk í norðan stórhríð. Búið var
að koma lömbunum yfir Suðurkvísl­
ina og heim, og tveimur fjárbílum út
á Sauðárkrók. Farið var af stað með
þann þriðja, en þá herti veðrið að mun
og ekki þótti viðlit að fara lengra en út
að Svanavatni. Þar var bílnum ekið
inn í bragga sem þar var skammt frá
bænum og þar voru lömbin á bílnum
í um tvo sólarhringa. Daginn eftir, 3.
októ ber, var enn stórhríð. Ekkert var
slátrað þann dag, enda sláturhúsið
bæði vatns laust og rafmagnslaust. 4.
október hringdi Haraldur á Völlum
og sagði að fé væri á eyrum í Sönd­
unum og mjög tekið að hækka í Vötn­
unum. Við drifum okkur því frameftir
og var ætlunin að reyna að koma fénu
aftur út á eyjuna. Komnir frameftir
fannst okkur aðkoman æði óhugn­
anleg. Nokkrar kindur höfðu fest sig í
krapinu og drepist. Þær syðstu höfðu
komist suður undir Eiríkshöfða nánast
suður yfir Sandana. Í Söndunum fund­
um við níu kindur dauðar. Næstu tvo
daga var farið um Borgareyjuna að
huga að fénu, fundust þá níu kindur í
viðbót sem farist höfðu í tjörnum. Í
þess u áhlaupi höfðu því farist 18 kind­
ur. Það má raunar ætla að ef ekki hefði
verið smalað þennan dag, 2. október,
og féð nánast allt verið framantil á eyj­
unni, hefð i helftina af fénu spennt í
Sandana.
Minnisstæð atvik
Á liðnum áratugum, gerðust ýmsir at­
burðir, er gjarnan koma upp í hugann
ef mér verður litið yfir Austurkvíslina
og aðstæður eru þannig að trúlega
væri mjög erfitt að komast yfir, hvort
sem væri á ís, eða pramma.
Ósjaldan verður mér þá hugsað til
11. nóvember haustið 1942. Magnús,
Konráð og Kolbeinn voru handan
Aust urkvíslar við vinnu yfir á Húsa­
túni. Kvísl in var á ís, en hann orðinn
veikur og á stöku stað komnar vakir.
Þíðviðri var og að sjálfsögðu mikil
hálka á svelli. Vind herti mjög er leið
á daginn og var nánast ofsarok síðari
hluta dags.
Þegar tók að rökkva og þeir komu
ekki heim austan að, fór fólk hér
heim a að verða órólegt. Ákveðið var að
Sveinn og Þorleifur færu út að Höfða,
þ.e. Jör undarhöfða, ef vera kynni að
þar væri hægt að komast austur yfir
kvíslina, en í vestan og suðvestan roki
er oft nokkru kyrrara norðaustan og
austan við Höfð ann. Þeir höfðu reipi
með sér úteftir, sem þeir svo hnýttu
saman. Sveinn batt kaðalinn utanum
sig og fór að feta sig austur yfir kvísl­
ina en Þorleifur varð eftir norðan við
Höfðann og gaf kaðalinn út, hélt svo í
kaðalinn er Sveinn togaði ekki lengur
í. Það var haft á orði, hvað Sveini
fannst hann vera lengi fram að fjárhús­
unum, á móti veðrinu, þó leiðin væri
ekki löng. Magnús á Frostastöðum
skráði eftirfarandi er hann minntist
þess a dags:
Ekki mun á því nokkur efi að Eyhild­
arholt er að sumu leyti erfiðasta jörð
hér í sýslu. Það mun óvíða haga svo
80