Skagfirðingabók - 01.01.2014, Blaðsíða 85

YFIR ATLANTSHAFIÐ Í SKIPALEST
85
minn, og tók hann mér af mikilli vinsemd.
Allt umhverfi um borð var harla framandi
við fyrstu sýn, en Geir bryti gekk með
mér um geymslur og vistarverur og leiddi
mig í allan sannleika. Eftir lögskráningu
fékk ég mér sjópoka og setti í hann sæng
og kodda sem og nauðsynlegan fatnað
og á tilteknum degi flutti ég um borð.
Geir bryti vísaði mér á klefa uppi á lofti
miðskips og voru þar tvær kojur, hvor yfir
annarri. Kokkurinn sem deildi klefanum
með mér hafði sett sitt hafurtask í efri
koju svo að ég tók þá neðri. Í hverri koju
var björgunarvesti sem menn skyldu alltaf
hafa við höndina og helst sofa með. Annað
atriði sem brytinn lagði áherslu á var að
ekki mætti loka dyrum til fulls, heldur
hafa hurð á krók sem kallað var. Þetta var
varúðarráðstöfun, því ef skipið yrði fyrir
árás, sem alltaf mátti búast við, gæti lokuð
hurð setið föst í falsi og menn þá lokast
inni. Ég byrjaði að vinna um borð síðustu
dagana fyrir brottför. Var þá verið að taka
á móti kosti, stafla birgðum í hillur og
skápa og skorða þetta allt vel og vandlega.
Naut ég tilsagnar Geirs bryta og einnig
kokksins sem var Kristján Kristjánsson í
fyrstu ferðinni, en síðan tók við starfinu
Guðbjörn Guðjónsson sem oftast var
kallaður Bubbi. Undir það síðasta sem við
vorum í Reykjavík fylgdist ég með því,
þegar hásetar og kyndarar voru að taka á
móti kolum sem flutt voru um borð með
krananum sem þá og lengi síðan stóð við
höfnina.
Haldið út á hafið
BROTTFARARDAGURINN rann upp og
þá komu margir um borð til að kveðja
vini og vandamenn. Einkum voru þar
margar konur með börn sem komu til að
kveðja eiginmenn sína, sem vel gat orðið
í síðasta sinn, því að Atlantshafið mátti
heita allsherjar vígvöllur á þessum árum.
Svo var gefið merki um að gestir færu
í land, landgangurinn var tekinn upp
og landfestar leystar. Gufuvélin byrjaði
sín taktföstu slög og skipið seig hægt
og rólega frá Faxagarðinum og sigldi
síðan út milli rauðu og grænu ljósanna
í litlu vitunum fremst á görðunum í
hafnarmynninu. Á ytri höfninni bættust
við fáein önnur skip ásamt breskum
tundurspilli og vopnuðum togara og
skyldi þessi litli floti sigla til Skotlands í
fyrsta áfanga. Úti á Faxaflóa bætti í vind
og gekk á með dimmum éljum. Skipið
tók að velta dálítið, enda léttlestað. Ég
var á þönum við ýmis störf með bryta og
kokki og hafði ekkert hugleitt sjóveiki.
En brátt þreyttist ég á að stíga ölduna
sem ég varla kunni og skyndilega fann
ég fyrir mikilli vanlíðan og ógleði. Loks
lagðist ég út á lunninguna, kúgaðist
góða stund og ældi svo ofan í hafið. Leið
mér þá betur og fór til vinnu minnar í
eldhúsi. Þar var Geir bryti og sá að ég var
bæði fölur og fár. Spurði hann þá hvort
ég væri sjóveikur og varð ég að játa það.
Þessi samklippta mynd gefur hugmynd um
ógnir þær sem grúfðu yfir sjómönnunum í
skipalestunum.