Skagfirðingabók - 01.01.2014, Qupperneq 155

SAGA AF SLEÐA
155
hlut Sigurþórs kom helst að velja leiðir.
Snjór var að mestu yfir en víða leyndust
keldur og dý svo að alla varhygð þurfti við
að hafa. Nokkrum sinnum pompaði ýtan
niður en aldrei alvarlega. Um hádegisbil
náði til þeirra 11 manna flokkur á 10
sleðum. Kom sá hópur frá Sauðárkróki,
vel þeginn liðsauki því að brátt dró að því
að mannafla þyrfti við.
Fyrsta hindrunin var áin sem kom
úr Austurdal Kolbeinsdalsins. Yfir hana
þurfti að fara til að komast yfir í Tunguna
og eftir henni inn Vesturdalinn þaðan sem
átti að leggja upp á jökulinn. Sigurþór
valdi leið yfir ána en síðan var brunað af
stað með ækið niður hallandi snjóskafl þar
til ýtan datt niður í ána. Ekki var þó dýpra
en svo að vélin náði að klóra sig uppúr
þegar sleðinn hafði verið aftengdur og
síðan tókst að draga ækið yfir á vír.
Eftir matarhlé í Tungusporði var lagt
af stað inn Vesturdalinn austan megin og
brátt farið að sækja á brattann. Djúpur
lausasnjór olli þar nokkrum erfiðleikum
og þegar brattinn óx stöðvaðist för.
Ýtan óð djúpt og hliðarhallinn reyndist
skaðræði vegna þess að vélin leitaði jafnan
undan brekkunni. Var í fyrstu reynt að
draga sleðann á vírum eða kaðli og jafnvel
beitt rafmagnsspili, en vírarnir slitnuðu
og spilið gafst upp. Horfði nú óvænlega
en þá var gripið til þess ráðs að troða fyrst
slóð með ýtunni lausri. Stirðnaði þá slóðin
á skömmum tíma og þéttist svo að þegar
vélin var aftur tengd við sleðann tókst að
mjaka honum af stað að nýju. Þannig
siðluðu menn áfram upp mesta brattann,
stundum nokkra metra í einu, með því
að troða og jafna. Þar sem brattast var
gekk löturhægt, menn gengu aftan við
ýtuna með skóflur og gættu þess að ekki
safnaðist snjór framan við sleðameiðana,
Áð á Staðargöngum, leiðangurinn kominn fram á móts við Tungnahryggssporðinn. Sér yfir á
tunguna milli Austurdals og Vesturdals. Aftan við eru undanfararnir á snjósleðum. Héðan var
lagt vestur yfir Austurána (Kolku). Sér inn í Vesturdalinn ofarlega til vinstri.
Ljósm.: Þorsteinn Kárason.