Skagfirðingabók - 01.01.2014, Síða 192

SKAGFIRÐINGABÓK
192
svo nærri landi fara engar sögur. Þó
er þess getið, að stýrimaður hafi verið
ókunnur hér við land og skipið hafi
verið flatbotnaðra en flest önnur skip
félagsins, og því hættara við hliðarreki.
Sjóliðsforingi Ryder hefir nú stýrt hér
póstskipi sameinaða félagsins í þrjú
sumur fyrst Thyru og síðast Ceres.
Var þetta hans síðasta sumar, því
foringjar þessir fá vanalega eigi nema
þriggja ára fararleyfi úr sjóhernum.
Þó býst hann við að koma hér fyrstu
ferð í vor. Þessi ár hefir hann áunnið
sér vinsældir og hylli þeirra er kynni
hafa haft af honum, fyrir reglusemi,
ötulleik og prúðmennsku. Áhugi hans
á því að tilraunir verði gjörðar hér til
skógræktunar lýsa fyllilega velvild hans
til lands og þjóðar, sem hann hefir haft
gott tækifæri til að kynnast þau ár, er
hann hefir verið hér strandskipsforingi.
Þegar það varð kunnugt að skipstjóra
Ryder var full alvara að gangast fyrir að
hér yrði plantaður skógviðarreitur, vildu
margir á Akureyri að reitur þessi yrði
hér við bæinn, en Einar Helgason áleit
hentugri stað fram í Grundarfjalli, og
því var eðlilegt að sá staður væri valinn,
þrátt fyrir óskir margra bæjarmanna
hér um að hafa reitinn nær sér. Mestu
skiptir að staðurinn sé sem hentugastur,
meðan menn eru að fá reynslu með
gróðursetning trjánna, sem er miklum
vandkvæðum bundin, og misheppnaðist
fyrst í Noregi, og hætt er við að eins geti
farið hér, sagði merkur maður við oss
sem vér áttum tal um þetta við.
Mælt er að Ryder hafi átt góðan þátt
í því að sameinaða félagið byrjaði á
beinum fiskflutningi til Spánar, og er
illa farið verði þetta slys til þess að hætt
verði við þær ferðir framvegis.
Víkingi gekk ferðin seint en slysalaust
vestur á strandið eftir að hann fór héðan
í annað sinn. Þegar kom vestur undir
Fljótin slitnuðu 5 naglar í vélinni,
svo hún stansaði nokkra klukkutíma
meðan þeir voru smíðaðir, og á þeim
tíma rak skipið norðaustur í haf. Eftir
að vélin komst af stað var haldið til
Siglufjarðar og síðan á Haganesvík. En
áður en Eyfirðingarnir komust í land
kom miðvikudagsstórviðrið, og varð
eigi farið milli lands og skips í tvo daga.
Eftir það voru skipbrotsmenn fluttir í
Víking, nema skipstjórinn, sem hingað
kom landveg. Fljótamenn tóku dauft í
að flytja Eyfirðingana í land. Þó komust
samningar á þegar Christensen bauð 10
kr. fyrir að fá að fara í land.
Pósturinn úr Tejo er mestur enn á
Siglufirði, bréfin að vísu komin, en blöð
og þingtíðindi vestra, búist við að senda
eftir því sjóveg.12

Hér að framan er minnst á póstinn sem
sendur var með Tejo norður. Blaðið
Fjallkonan sendi hnútur til póststjórnar-
innar í janúar 1900 vegna óskila á póst-
sendingum og kemur Tejo við sögu:
Á síðustu árum eru póstmenn sífellt að
heimta meiri og meiri laun, en jafnframt
fer staursháttur og trassaskapur sumra
þeirra síversnandi. Nú er sagt að týnst
hafi heill poki með póstsendingum af
vestanpóstinum (sem átti að fara til
Stykkishólms), og á Stað í Hrútafirði er
mælt að mörg bréf hafi orðið eftir, sem
áttu að fara með norðanpósti.
12 Stefnir 29. 11. 1899, bls. 75.