Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Blaðsíða 83

Þ v o t t a h ú s i ð í B a r s e l ó n a
TMM 2013 · 4 83
ótta. Hafðu þetta enska tæfa! Hún veinaði þegar ég renndi vinstri lófanum
niður magann á henni og þrýsti á snípinn með löngutöng, nartaði í bústinn
hnakkann og stakk mér síðan á bólakaf inn í þrengslin þannig að rasskinn-
arnar flengdust utan í magasekkinn á mér með háum smelli.
Gulbrúnt sæðið spýttist undir klósettsetuna og minnti á hryllilegan gröft
í b-mynd. Ég þurrkaði það af í snatri með klósettpappír og sturtaði niður.
Þvoði mér um hendurnar, fullur andstyggðar á sjálfum mér. Ég opnaði hurð-
ina varlega fram í niðdimmt holið, hlustaði. Fannst eins og einhver hefði
verið að fylgjast með mér. Staðnæmdist í svefnherbergisgættinni. Hlustaði
þangað til ég heyrði hroturnar í Sollu.
Nú lá á að lappa upp á sjálfsvirðinguna. Gera gagn. Ég ákvað að fara í
þvottahúsið áður en Solla myndi vakna. En fyrst: verðlaun í líki afréttara!
Einn lítill kranabjór úti á horni myndi þoka burt velgju helgarinnar.
Ég læddist á tánum inn í svefnherbergið og fór að róta saman fötum til
að þvo, ýmist af gólfinu eða upp úr bláu ferðatöskunni sem lá opin á sama
stað og daginn sem við komum. Úr þessu varð furðu mikil hrúga miðað við
stuttan tíma í borginni.
Í einum vasa á töskunni fann ég hvítan Sigurrósarbol sem Solla hafði
gefið mér í afmælisgjöf um vorið. Framan á bolnum var skuggamynd af
mannveru sem stóð mitt á milli tveggja trjáa. Ég skildi ekki myndina og
hlustaði ekki mikið á Sigurrós fyrir utan gaulið sem barst óhjákvæmilega
frá neðri hæðinni. En núna var hvíti bolurinn sannkallaður happafengur.
Lyktin af hreinni bómull róaði mig. Ég klæddi mig í flíkina, tróð skítugum
þvottinum í sængurver og slagaði fram í örmjóa forstofuna, út á heitan og
rakan ganginn.
Taupokinn var þyngri en ég bjóst við. Hann klóraði í vegginn eins og hann
væri að reyna að halda aftur af mér meðan ég klöngraðist niður örmjóan
stigaganginn.
Neðst beið súkkulaðibrúnn kakkalakki á stærð við eldspýtustokk. Paddan
lá afvelta fyrir framan útihurðina hálf dauð ef eitri sem pakístanska sam-
lokubúðin við hliðina á var óspar á að úða dag og nótt. Ég kyngdi spýju sem
kom upp í hálsinn og klofaði yfir viðbjóðinn. Heitt loftið fyrir utan mætti
mér eins og veggur. Ég pírði augun til að virða fyrir mér torgið, letilega
ferðamennina og einstaka geðsjúkling sem þeyttist framhjá á skærrauðu
borgarhjóli. Hommabarinn sem strákarnir á neðri hæðinni ráku var ennþá
lokaður en Halal-slátrarinn á móti var löngu búinn að opna. Hér við torgið
mættust tveir gjörólíkir menningarheimar. Hommarnir hötuðu múslimana
og múslimarnir hötuðu hommana og óléttu vændiskonurnar út á horni.
Allir sameinuðust svo í að hata okkur, norrænu smáborgarana sem vorum
svo augljóslega fædd með silfurskeið í munni.
Úti á horni var hægt að fá kranabjór á eina Evru glasið. Þetta var ódýrasti
drykkurinn í bænum. Barþjónninn var náfölur bólugrafinn ruddi með
stallaklippingu. Hann gretti sig ógurlega þegar ég kallaði „oiga“ í þriðja sinn