Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Blaðsíða 46

A l i c e M u n r o
46 TMM 2013 · 4
bökur og tvo kaffibolla. Mér hefði verið hugsað til hennar einnar þarna á
meðan aðrir væru farnir í frí, og til sjálfrar mín á meðan maðurinn minn
væri í Minneapolis. Hún var ljúf og þakklát. Sagði að sér dauðleiddist á
skrifstofunni og kaffistofan væri lokuð svo hún yrði að fara út í vísindabygg-
inguna og þar væri örugglega sett saltsýra í kaffið. Hahaha. Þannig að við
héldum okkur dálítið samsæti.“
„Ég þoli ekki rabbarbbara“, sagði hann. „Þetta hefði ekki virkað á mig.“
„En það virkaði á hana. Ég varð að taka áhættuna á því að það virkaði
hratt, áður en hún gerði sér grein fyrir því að eitthvað væri að og léti dæla
upp úr maganum á sér. En ekki svo hratt að hún myndi tengja það við mig.
Ég varð að koma mér burtu og það gerði ég. Byggingin var mannlaus og
eftir því sem ég veit best sá mig enginn koma eða fara. Auðvitað vissi ég um
leiðirnar út bakatil.“
„Þú heldur að þú sért klár. Að þú hafir sloppið með skrekkinn.“
„En það gerðir þú líka.“
„Það sem ég gerði var ekki svona útsmogið eins og hjá þér.“
„Það var nauðsynlegt fyrir þig.“
„Það er sko eitt sem víst er.“
„Og það sem ég gerði var nauðsynlegt fyrir mig. Ég hélt hjónabandinu
mínu. Hann áttaði sig á því að hún hefði ekki verið góð fyrir hann eftir allt
saman. Hún hefði örugglega orðið veik og orðið honum byrði. Hún var sú
manngerð. Hún hefði bara orðið honum byrði og hann sá það.“
„Það er eins gott að þú hafir ekki sett neitt í eggin áðan“, sagði hann. „Ef
þú gerðir það muntu sjá eftir því.“
„Auðvitað gerði ég það ekki. Það er ekki eins og maður stundi þetta. Í
rauninni veit ég ekki neitt um eitur. Það vildi bara svo vel til að ég hafði
þessar tilteknu upplýsingar.“
Hann stóð upp svo snögglega að stóllinn féll um koll. Hún tók eftir því að
það var lítið vín eftir í flöskunni.
„Ég þarf bíllyklana.“
Hugur hennar lokaðist eitt augnablik.
„Lyklarnir að bílnum. Hvar settirðu þá?“
Það gat gerst. Um leið og hún afhenti honum lyklana gæti það gerst. Myndi
það hjálpa að segja honum að hún væri að deyja úr krabbameini? Nei, fárán-
legt. Það myndi ekki hjálpa neitt. Þótt hún gæti dáið í nálægri framtíð gæti
hún sagt frá honum í dag.“
„Enginn veit það sem ég sagði þér“, sagði hún. „Þú ert eina manneskjan
sem ég hef sagt þetta.“
Þetta hjálpaði – eða hitt þó heldur. Þetta tangarhald á sér sem hún hafði
gefið honum hafði örugglega farið fyrir ofan garð og neðan.
„Enginn veit þetta ennþá“, sagði hann og hún hugsaði: Guði sé lof. Hann
er á réttri braut. Hann áttar sig á því. Áttar hann sig á því?
Guð sé lof, kannski.