Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Qupperneq 81

Þ v o t t a h ú s i ð í B a r s e l ó n a
TMM 2013 · 4 81
okkar verið í bænum og þá færðumst við aðeins í aukana, úttektum fjölgaði
upp í tvær á dag.
Ég lokaði augunum og fór að rifja upp í hvað þetta fór. Við höfðum farið
út að borða öll kvöldin sem þau voru í borginni. Þau borguðu oftast drykk-
ina á barnum á undan og svo splittuðum við reikningnum á matsölustöð-
unum. Það hallaði aðeins á þau ef eitthvað var. Nú rifjaðist upp fyrir mér
að við höfðum borgað allt of mikið í þjórfé á galesískum tapas-stað rétt hjá
Ciutadella-garðinum. Hvernig í ósköpunum datt okkur í hug að borga sextíu
evrur í þjórfé?
Svo voru það plakötin í þynnkunni á bókamarkaði Sant Antóní á
sunnudeginum. Solla alveg æst í að eignast einhver fáránleg plöstuð ljósrit
svo við þurftum að fara aftur í hraðbanka til að ná í meira skotsilfur. Við
hliðina á bankanum hafði ég fengið mér fyrsta kranabjór dagsins og asnaðist
stuttu síðar til að kaupa stuttbuxur. Ég fékk dæmið ekki til að ganga upp.
Geta bláröndóttar stuttbuxur kostað fjörutíu evrur? Daginn eftir róuðumst
við aðeins í eyðslunni. Gott ef þriðjudagurinn var ekki með öllu laus við
úttektir úr hraðbönkum.
Um miðja vikuna fór þeim hinsvegar að fjölga hratt aftur. Föstudagurinn
var algjör hörmung. Dagurinn hafði byrjað með fimm evru kaffibolla
neðarlega á Römblunum og endaði á því að við buðum bláókunnugri konu
út að borða fyrir misskilning. Ég hafði skroppið heim til að ná í sólgleraugun
og þegar ég kom út aftur sat ljóshærð miðaldra kona með hrukkótta leður-
kennda húð við hliðina á Sollu. Hún talaði ensku með glannalegum holl-
enskum hreim. Þær voru komnar í hrókasamræður um stjörnumerkin og
ágæti þess að læra spænsku með því að lesa myndatexta í HOLA! svo þegar
hún elti okkur inn á veitingastaðinn handan götunnar hélt ég náttúrlega að
þær Solla væru búnar að ákveða að borða saman. Sem sýndi sig seinna að var
misskilningur. Solla snappaði þegar ég borgaði fyrir allt borðið.
– Af hverju varstu að bjóða þessari fuglahræðu með? hvæsti hún þegar
við horfðum á eftir kerlingargreyinu skakklappast inn dimma hliðargötu,
sveiflandi fátæklegu silfurlitu veski utan í veggina.
– Ég hélt að …
– Hélstu hvað? Ertu hálfviti, Stefán?
Og þá fuðraði ég upp. Öskraði framan í einhvern blómasala sem var búinn
að abbast upp á okkur allt kvöldið. Solla fór eina ferðina enn að tala um að ég
hefði enga stjórn á skapinu og hvað þessi blómasali hefði nú gert okkur og að
ég yrði að fara á reiðistjórnunarnámskeiðið sem hún hafði fundið á netinu
rétt áður en við fengum tölvupóstinn um íbúðina. Og þá varð ég auðvitað
ennþá reiðari. Eiginlega alveg foxillur.
Svona liðu nokkrar vikur í viðbót. Það var mánudagur um mitt sumar.
Hitinn alveg að drepa mig. Ég sat á klósettinu og reyndi að ná lágmarks valdi