Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Síða 43

E i t u r
TMM 2013 · 4 43
á staðnum. Svo hvernig líst ykkur á að sjá ykkur sjálf strax á mynd? sagði ég
og lét þau öll setjast niður í fremri stofunni eins og ég sýndi þér. Mamma
segir: Flýttu þér þá. Ég þarf að fara aftur inn í eldhús. Tekur enga stund, segi
ég. Síðan tók ég myndina og hún segir: Sýndu okkur nú hvernig við lítum
út. Og ég segi: Augnablik, verið þolinmóð, tekur enga stund. Og á meðan
þau bíða tek ég út litlu sætu byssuna mína og bara bamm-bamm-bamm. Ég
skaut þau öll.
Svo tók ég aðra mynd og ég fór inn í eldhús og ég át eitthvað af kjúklingnum
og ég leit ekki meira á þau. Ég hafði eiginlega átt von á að Rennie frænka yrði
þarna en mamma sagði að hún væri að stússast eitthvað fyrir kirkjuna. Ég
hefði skotið hana líka, ekkert mál.
Sko, sjáðu hérna. Before and after.“
Höfuð mannsins hafði fallið til hliðar, höfuð konunnar aftur á bak.
Andlitin höfðu verið skotin í burtu. Systirin hafði fallið fram fyrir sig þannig
að þar var ekkert andlit að sjá, bara blómum skreyttur kjóllinn niður fyrir
hnén og svarta hárið með sína tilkomumiklu og úreltu greiðslu.
„Ég hefði getað setið þarna í heila viku og látið mér líða vel. Ég var svo
afslappaður. En ég var ekki þarna áfram eftir myrkur. Ég gætti þess að þvo
mér almennilega og ég kláraði kjúklinginn í eldhúsinu og svo vissi ég að það
var eins gott fyrir mig að forða mér. Ég var alveg viðbúinn því að Rennie
frænka kæmi inn um dyrnar en ég var ekki lengur í þeim hamnum og vissi
að ég yrði að herða upp hugann til að geta kálað henni núna. Mig langaði
bara ekki lengur til þess. Þetta var stór kjúklingur og ég borðaði hann allan
í stað þess að pakka honum inn og hafa með mér, því ég var hræddur um
að hundarnir gætu fundið lyktina af kjötinu og yrðu með læti þegar ég
gengi eftir vegarslóðunum til baka eins og ég ætlaði mér. Ég hélt að þessi
kjúklingur sem ég var með í maganum myndi duga mér í viku. En samt var
ég svona svangur þegar ég kom til þín.“
Hann leit í kringum sig í eldhúsinu. „Þú átt ekkert að drekka, er það? Teið
var hræðilegt.“
„Ég gæti átt léttvín“, sagði hún. „Ég veit það ekki – ég drekk ekki lengur.“
„Ertu í AA?“
„Nei. Ég verð bara veik af því.“
Hún stóð á fætur og fann að fæturnir skulfu. Auðvitað.
„Ég afgreiddi símasnúruna áður en ég kom hingað inn“, sagði hann. „Vildi
bara láta þig vita það.“
Yrði hann kærulausari og mýkri ef hann drykki, eða andstyggilegri og
villtari? Hvernig átti hún að vita það? Hún fann vínið án þess að þurfa að fara
út úr eldhúsinu. Hún og Rich voru vön að drekka rauðvín daglega, í eðlilegu
magni því það var álitið gott fyrir hjartað. Eða slæmt fyrir eitthvað sem var
ekki gott fyrir hjartað. Í óttanum og uppnáminu var hún búin að gleyma
hvað það var kallað.
Af því hún var hrædd. Vissulega. Krabbameinið myndi ekki hjálpa henni