Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Side 108

K r i s t i n n E . A n d r é s s o n
108 TMM 2013 · 4
dreymt um lífið, þess vegna kann jeg ekki að lifa, en draumur og líf er óskylt
og þeirra er draumurinn fegri.
Núna er ég að yrkja kvæði um blómið mitt, sem sólin, fuglarnir, fossinn
og blærinn keptust um að elska og jörðin fóstraði, en jeg elskaði það mest,
því það átti rætur sínar í hjarta mínu. Svo kom vinur minn og sleit það upp
og lagði að hjarta sínu, þar sem það átti engar rætur. Það urðu mín örlög að
sjá dýrasta blómið mitt visna við hjarta hans. Sorgin er sælasta nautnin, án
hennar engin gleði. Í draumunum getum vjer gert sorgina mikla og gleðina
að því meiri. En í lífinu reynum vjer að gera sorgina sem minsta og þá verður
gleðin enginn [svo].
Lífið er tilbreytingarlaust og snautt en hugsunin óbundin og auðug.
Jeg vildi að þú værir komin í einhvern eyðidal, þar sem þú værir neydd
til að hugsa og dreyma og fengir ekki að lifa. Hvað mundirðu þá skapa? Það
yrðu sorgarleikir. Nú skaltu hugsa þjer að jeg hafi dottið í ána og druknað
og að fossinn sem mjer þykir vænst um varpaði mjer með heljarafli ofan á
harða klöppina. Þætti þjer ekki fossinn slæmur, en svona vil jeg hugsa mjer
fossinn og svona vil jeg elska hann. Það var vinur minn sem sleit blómið úr
hjarta mínu.
Á jeg að segja þjer eitthvað verulegt? Hjer eru allir mjer góðir, alstaðar
mæti jeg vingjarnlegu viðmóti, túnið hjerna smágrænkar og jeg sé ekki mun
á því frá degi til dags, snjórinn hjerna í fjöllunum er allur hvítur og grjótið
er grátt, lækirnir falla allir undan brekkunni með sama hraða og sama
suðanda. Alla daga er veðrið hjerumbil eins. Jeg sofna og vakna á sama tíma
og hjer þurfa allir að sofa o.s.fr.v., o.s.fr.v,.
Þykir þjer þetta ekki skemmtilegt. Á jeg að segja þjer frá því að jeg sje alt
af skítugur upp á haus, það er dálítil tilbreyting frá því sem var, en ekki frá
því sem er. Veistu það er afmælisdagurinn minn á morgun og jeg get sagt
þjer í dag að hann verður alveg eins og gærdagurinn. Nei jeg segi þjer ekkert,
þú skalt hugsa þjer það. Þá sjerðu að jeg bý í stórri höll allri uppljómaðri með
vonarstjörnum, en – þær eru allar dimmar, því sólin nær ekki til að skína á
þær.
Jeg bið að heilsa. Vertu sæl.
Kristinn