Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Qupperneq 95

N o r ð u r - K ó r e a : Í u n a ð s b a ð i h i n n a r f ö ð u r l e g u e l s k u
TMM 2013 · 4 95
„Svo lengi sem heimsvaldastefnan er við líði munum við glíma við erfiðleika
í orkugeiranum,“ segir hann.
Og þarna sér maður aftur það sem alls staðar fylgir útlendingum (og
greinilega heimamönnum einnig), allir skrifa hjá sér í litlar bækur það sem
sagt er. Tækjastjórinn er næstur kallaður til að gefa skýrslu sem hún les
eintóna: „Ég ber ábyrgð á tækjadeildinni. Ég er ekki góður stjórnandi. Ég
bjó ekki til góða áætlun um tækjanotkun. Það er mér að kenna að tækin eru
í slæmu ástandi og ekki áreiðanleg. Ég þjálfaði ekki starfsmennina vel. Það
er ástæðan fyrir því að deildin skilar svo slökum árangri. Ég heiti því að ég
mun bæta framleiðsluferlið.“ Allir skrifa hjá sér í litlu bækurnar og þegar
hún sest er stutt þögn. Þá rís annar stjórnandi á fætur og flytur sína skýrslu:
„Félagar okkar mega vita að rafmagnsleysið stafar af einangrunarstefnu
heimsvaldasinna, aðallega Bandaríkjanna.“ Og verksmiðjustjórinn bætir við:
„Vandamálið verður viðvarandi þar til við höfum sigrað óvininn.“
„Ekki einn einasta dropa …“
Hatur á útlendingum og upphafin þjóðernisstefna er ekki nýtt fyrirbæri í
Kóreu, eins og áður segir. Það var því kjörlendi fyrir heitan þjóðernissinna
á borð við Kim Il-sung og stefnu hans hefur verið viðhaldið af ríkjandi
valdastétt. Bradley K. Martin segir frá því í bók sinni Under the loving care of
the fatherly leader að 25. apríl 1998 hafi Kim Il-sung átt fund með kóreskum
Japönum. Í hljóðritun sem til er af þessum fundi segir Kim: „Við erum
ekki einangrunarsinnar en við viljum viðhalda óbreyttu ástandi hvað þetta
varðar. Við viljum ekki hópa af ferðamönnum hingað til að dreifa AIDS og
spilla landinu okkar.“
Þessi viðhorf heyrir maður hjá mörgum í Norður-Kóreu. Brian Myers,
prófessor við Dongseo-háskólann í Seoul, segir eftirfarandi sögu í bók sinni
The cleanest race: How North Koreans see themselves:
Í maí 2006 hittust hershöfðingjar beggja kóresku ríkjanna til að ræða hugsanlegar
breytingar á landhelgislínunni á milli landanna. Í spjalli fyrir fundinn nefndi for-
maður suður-kóresku sendinefndarinnar að bændur sunnanmegin væru farnir
að kvænast konum frá öðrum löndum. Starfsbróðir hans að norðan dró enga dul
á vanþóknun sína. „Þjóð okkar hefur ævinlega talið að hreinleiki kynstofnsins sé
mjög mikilvægur,“ sagði hann. „Ég hef áhyggjur af því að sérstaða okkar hverfi.“
Suður-kóreski hershöfðinginn gerði lítið úr þessu og sagði að slík hjónabönd væru
ekki annað en dropi af bleki í Han-fljótið og að sá dropi myndi engu breyta um
sjálfsmynd þjóðarinnar. Norður-Kóreumaðurinn hafði meiri áhyggjur af hreinleika
kynstofnsins en menningarlegri sjálfsmynd og sagði: „Frá fornu fari höfum við búið
í einhverju fegursta landi heims. Við ættum því ekki að þola einn einasta dropa af
óhreinu bleki.“
Bradley Martin rekur á nokkrum stöðum í bók sinni samantektir úr
„textanum“ sem hann kallar svo, eða því sem stjórnvöld halda fram