Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Blaðsíða 84

Þ ó r a r i n n L e i f s s o n
84 TMM 2013 · 4
til að þvinga hann úr kjaftatörn við fastakúnna. Ég vildi minn kranabjór sem
hann sullaði niður í látlaust mjólkurglas og skellti á borðið án þess að virða
mig viðlits.
Það slaknaði á öllum vöðvum þegar ég kyngdi bjórnum, barstóllinn
boraðist upp í rassgatið á mér og rann saman við mænuna. Ég benti ofan
í glasið með vísifingri til að biðja um annan. Í þetta sinn var prins Valíant
mættur um leið, tilbúinn að fylla á. Ég tæmdi glasið í einum teyg, slengdi
tveimur evrum á borðið og gekk út í brennandi sólskinið án þess að kveðja.
Taupokinn virtist hafa þyngst í pásunni. Hann sveiflaðist til hliðanna og
boraði sig niður í vinstri öxlina í hverju skrefi. Þegar ég sá glytta í þvotta-
húsið velti ég fyrir mér hvers vegna það væri ekki löngu farið á hausinn.
Kannski kostaði voðalega lítið að reka það. Gjald var tekið fyrir allt. Sápan
og mýkingarefnið kom úr hvítum sjálfsala á veggnum. Til hliðar við hann
hékk trosnaður miði á spænsku og ensku með númeri sem átti að hringja í ef
eitthvað bilaði. Undir gluggakistunni var langur trébekkur með ruslakörfu
við annan endann og silfurlitaðan kaffisjálfssala við hinn.
Yfirleitt voru fáir á ferli í þvottahúsinu. Ein og ein keðjureykjandi spænsk
húsmóðir á stangli eða hipsterar frá norður-Evrópu sem litu öðru hverju
skelfdir í áttina til mín en létu mig í friði að öðru leyti. Húðlitur pabba hafði
milljón sinnum bjargað mér frá innihaldslausum samræðum um það hversu
ömurlegt lífið væri „heima“ og hvað það væri frábært að þurfa aðeins að
borga tíu evrur fyrir að fara út að borða hérna suðurfrá.
Núna sat ég aleinn á lökkuðum trébekknum og hvíldi annan olnbogann í
gluggakistunni. Mér leið miklu betur. Hafði öðlast hlutverk í lífinu. Ég var
mjúkur. Ekki bara af bjórnum. Ég var dúnmjúkur norrænn nútímamaður
sem þvoði þvott meðan konan svaf úr sér skandínavískt þunglyndið. Ég
var meðaljón sem rétt tórði í tónlistarskóla og hélt sér uppi á norrænum
atvinnuleysisbótum í suðrænni borg yfir sumartímann.
Ég stóð upp og speglaði mig í rispuðum kaffisjálfsalanum um leið og ég
hlustaði á evru detta inn í hann og setja ferli í gang sem endaði óhjákvæmilega
með heitu kaffi í plastbolla.
Ég settist aftur með plastmálið, skimaði eftir lesefni í gluggakistunni og
fann að mér var farið að líka ágætlega við sjálfan mig. Kannski var ég hreint
ekki svo vitlaus eftir allt saman. Jafnvel glúrinn. Séður.
Allt í einu var hurðinni hrundið upp. Skolhærð kona á mínum aldri gekk
ákveðin inn á flísalagt gólfið með þvott í stórum hvítum plastpoka. Hún var
með strákpjakk í eftirdragi. Á að giska fjögurra eða fimm ára, ljóshærðan
með skörp brún augu. Af tungumálinu sem hún bunaði út úr sér að dæma
voru þau frá einhverju landi í Austur-Evrópu.
Krakkinn fór strax að sýna mér óþarflega mikinn áhuga. Settist við
hliðina á mér og reyndi að sjá hvað ég væri að lesa í spænskum dreifimiða
sem ég skildi ekki orð í. Fyrst þóttist ég ekki taka eftir honum en þá fór hann
að babla eitthvað á óskiljanlegu máli. Ég færðist kurteislega undan, mjakaði