Tímarit Máls og menningar - 01.06.2017, Qupperneq 59

TMM 2017 · 2 59
Davíð Stefánsson
Filma gleymir engum
skurði, aldrei
Filma gleymir engu, aldrei. Hún liggur strengd á kefli sínu, í hylki sínu,
átekin árum síðar; liggur á meðal ósoðinna eggja í ísskáp sem er minn eigin
og ég opna oft á dag.
Filma geymir allt sem ég hef gleymt; þessi sárustu augnablik sem minnið
ræður ekki við að geyma og frystir í aðskildum hólfum eins og vatn í boxi,
eins og klaka í boxi.
Ég stíg út úr öryggi eldhússins, á eftir stíg ég þaðan, rétt bráðum, eggið er
soðið lint eins og vera ber, saltað og rjúkandi, og ég rýf hvítuna með þéttum
þrýstingi; sker hana með beittum hnífi og horfi á rauðuna renna út úr sárinu.
Og þá stíg ég út úr örygginu, filman er sótt, ég framkalla; kalla fram
sársauka sem ekki var minn eigin en aldrei hefur gleymst:
Við stökkvum nakin út úr hamingjunni í sænsku sumarmorgunloftinu ofan í
hamingjuna sem er ískalt stöðuvatn; hinn fullkomni áfangastaður drukkinna ung-
menna sem engu hafa að tapa eftir dýrðarinnar næturdrykkju að lokinni fimm
daga ritsmiðju og andlegri innspýtingu. Við erum upprennandi skáld, misung, en
öll byrjendur á ritvellinum. Við höfum kynnst, þreifað hvert á öðru og náð að skilja
hvert annað þrátt fyrir illbrúanleg tungumálafljót, þrátt fyrir skandínavíska tog-
streitu í bland við skandínavíska samkennd. Við höfum kynnst á nánasta hátt sem
hægt er að kynnast, í gegnum eigin sköpun, með lestri, með tjáningu, með frelsi,
með því að deila vonum og þrám, ótta og ástum.
Og nú er morgunn og framundan er að horfast í augu við svefnleysi næturinnar,
drykkju þessarar heilnætur, leggja drög að því að verja komandi degi í að jafna út
þessa stolnu nótt í sænsku sumarfrelsi. Morgunverðurinn bíður. Og þar bíður okkar
hið óvænta.
Hann.
Við sjáum hann ekki þegar við reikum í gegnum mötuneytið, þegar við röðum á
diska og bakka þykkum og safaríkum tómatsneiðum, gúrkusneiðum, harðsoðnum
eggjum, síld og kavíar, múslí og súrmjólk, appelsínusafa og kaffi. Við sjáum hann ekki
þegar við stígum út á veröndina og reynum að halda drukknum andlitum í réttum
skorðum, reynum að láta eins og ekkert sé; þegar við skimum eftir borði verðum við
einskis vör, við skynjum aðeins óljóst að ekki er allt á sínum stað, að eitthvað hefur
færst úr stað; það er þögn í allra augum, sem við heyrum ekki, það er sorg í öllum
vöðvum, sem við skynjum ekki.