Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Side 38

A n t o n H e l g i J ó n s s o n
38 TMM 2016 · 4
hjá Þorsteini, gleyma mér við að skoða einstök tré og stundum bara grein eða
laufblað. Sumar setningar er hægt að hafa yfir með sjálfum sér aftur og aftur.
…
Sértu einn ertu dimmt hús:
skyndilega kveikir síminn
skært ljós.
…
Ljóðið ratar til sinna.
…
Ævi, það
er þessi brekka
…
Sum kvöld
eru komin til ára sinna.
…
Hvað hef ég getað lært af Þorsteini? Vel orðaðar setningar? Einkennir hann
einhver varkárni í notkun lýsingarorða? Þegar hann notar lýsingarorð eru
það yfirleitt bara ósköp venjuleg lýsingarorð sem allir nota, alltaf. Það má
líka velta því fyrir sér hvernig hann notar kommur og önnur greinarmerki í
ljóðum sínum og hvernig hann lætur hljóðstafi kallast á, bæði í upphafi orða
og eins í lok setninga og erinda án þess að detta í sjálfkrafa hljómfall.
Stundum eru orð skáldsins svo meitluð og magnþrungin að manni finnst
eins og ekkert þurfi að segja meira, ekkert sé hægt að segja meira eftir að þau
hafa verið lesin.
Það er kaldhæðinn tónn í ljóðinu um manninn sem kemur sér ekki til að
tala við gest sinn og sá tónn fannst mér lengi vera einkennandi fyrir skáldið
Þorstein frá Hamri eins og ég kynntist honum í bókum á mínum yngri
árum. Ég var innan við tvítugt þegar ég las fyrst ljóð eftir hann og trúlega
var það ljóðið Liðsinni sem heillaði mig fyrst.
Blöð og útvarp flytja okkur fregnir
af þjóðamorðunum
og nú ber öllum skylda til hluttekníngar:
svo við rífum úr okkur hjörtun,
heingjum þau utaná okkur
einsog heiðursmerki
og reikum úti góða stund