Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Qupperneq 45

B l e t t u r i n n
TMM 2016 · 4 45
„Gefðu stefnuljós!“ sagði mamman.
„Það þýðir ekkert.“
„Þú kemst ekkert yfir nema þú gefir stefnuljós.“
„Það er þvílík traffík, andskotinn hafi það!“
Hann gaf stefnuljós og slæmdi um leið hendinni í lærið á mömmunni.
„Djöfull geturðu verið leiðinleg alltaf!“
Honum var strax gefinn séns.
„Vertu ekki að yfirfæra þetta á mig.“
„Það ert þú sem yfirfærir á mig.“
„Já, kýldu mig bara.“
„Það er nú ekki eins og ég hafi kýlt þig.“
„Látiði ekki svona,“ sagði yngri strákurinn.
Svo var ekkert sagt dágóða stund, strákarnir steinþögðu og foreldrarnir
líka. Síðdegisumferðin liðaðist áfram eins og hún virtist alltaf hafa gert, allir
stoppuðu á rauðu ljósi og fyrir gangandi vegfarendum, varla að heyrðist bíl-
flaut.
Brenda, íbúðareigandinn, hafði endilega viljað að þau færu á veitingastaðinn
Spirit Lounge sem hún sagði að væri rekinn af hommanum Friedman, afar
sérstökum manni sem kæmi alltaf í jóga til sín á morgnana. Hún sagðist sjálf
ekkert hafa vitað hvað biði sín þegar hún fór þangað fyrst.
Þau óku niður í miðborgina og fundu fljótlega réttu götuna. Þar blasti við
þeim staður sem var eins og ankannalegur frumskógur tilsýndar. Þetta var
venjulegt múrsteinshús en neðri hæðin, þar sem veitingastaðurinn var, hafði
verið máluð rauð og gul og hurðirnar grænar. Inni fyrir blandaðist saman
gróður og marglitar skreytingar. Hjörtu voru fyrirferðarmikil sem og alls
kyns áletranir á frönsku. Niður yfir gluggana héngu blöðrur og glingur og
þarna voru líka sérkennilegar myndir.
Þau voru greinilega snemma á ferðinni því fáir gestir voru mættir. Þau
gengu um staðinn og virtu fyrir sér herlegheitin, vissu ekki hvort þau væru
ofan jarðar eða neðan. Þarna voru suðrænar plöntur, skreytingar úr álpappír
sem sumar minntu á Galdrakarlinn í Oz, aðrar á þara, og á veggjum voru
ljósmyndir af fáklæddum karlmönnum í hálfklúrum stellingum, og þar kom
sami maðurinn fyrir á þeim flestum.
Svo birtist ungur þjónn og vísaði þeim til borðs. Þau sátu þarna í smá-
stund full eftirvæntingar áður en Friedman sjálfur birtist. Hann reyndist
vera maðurinn á myndunum.
Brenda hlaut að hafa meldað þau sem íslensku vinina sína því karlinn
kunni deili á þeim. Hann tók í höndina á þeim öllum og endurtók nokkrum
sinnum með frönskum hreim: „And they look like normal people.“
Foreldrarnir litu á þetta sem fremur klént grín en eftir á að hyggja virtist
þeim sem eitthvað byggi undir.