Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Síða 48

R ú n a r H e l g i Vi g n i s s o n
48 TMM 2016 · 4
Það var ekkert sjónvarp í íbúðinni, allt í einu blasti sú staðreynd við þeim
þegar þau komu heim. Þau hefðu vel getað hugsað sér að horfa á eitthvað í
sjónvarpinu til að dreifa huganum, David Letterman eða Tonight Show ef
ekki vildi betur.
Pabbinn gekk um gólf, greip öðru hverju um höfuðið og dæsti. „Þvílíkt og
annað eins! Það sem maður getur lent í á einum og sama deginum!“ Í einni
hringferðinni gekk hann fram að dyrum, gægðist út og setti svo öryggis-
keðjuna fyrir.
„Af hverju ertu að þessu?“ spurði mamman. „Ég hélt kannski að við
gætum farið í göngutúr til að róa okkur niður.“
Hann hélt ekki, gat ekki hugsað sér að fara út fyrir hússins dyr það sem
eftir lifði kvölds.
„Láttu ekki svona,“ sagði hún. „Það er ekki eins og heimurinn hafi farist.
Þetta er friðsælt hverfi.“
En faðirinn vildi ekki fara út. Það var óhugur í honum, sagði hann, auk
þess sem hann hafði áhyggjur af því hvað Brendu þætti um þetta, að þau
skyldu hafa verið rekin út af veitingastað kunningja hennar og viðskipta-
vinar. Mundi karlinn ekki hætta að mæta í jógað til hennar? Og nú væru
þau búin að spilla veitingastaðnum fyrir henni, saurga hann með vondri
upplifun.
„Brenda þarf ekkert að vita af þessu. Maðurinn fór yfir strikið og verður
að súpa seyðið af því.“
„Þóttist vera þessi líka friðsemdarmaður en var svo hrikalega agressífur og
stjórnsamur. Ekkert nema egóið.“
„Þú varst nú agressífur líka, barðir í borðið.“
„Og þú varst agressíf í bílnum á leiðinni þangað, ætlaðir að fara út á eftir
manninum. Hann hefði getað dregið upp byssu.“
„Láttu ekki svona. Við erum í Kanada, ekki í Bandaríkjunum.“
„Mannfýlan hélt að við værum Kanar, ekki Kanadamenn. Er eitthvað
kanalegt við okkur?“
Hún horfði á hann íbyggin án þess að segja nokkuð.
Drengirnir voru farnir inn í herbergi þar sem þeir voru lagstir í tölvuleiki.
Það heyrðist ekkert hljóð í húsinu annað en suðið í ísskápnum. Það var eins
og þau væru ein í hverfinu. Mamman náði í lesgleraugun sín og bók. Hún
ætlaði að fara að setjast í sófann í stofunni þegar hún greip andann á lofti.
„Bletturinn! Ég var búin að gleyma blettinum!“
Pabbinn leit á sófann og sá þar rauðan blett á stærð við tíkall. Rétt hjá
honum var annar minni.
„Við verðum að gera eitthvað í þessu, annars heldur Brenda að Rósa
frænka hafi verið í heimsókn og að við höfum verið að gera eitthvað í sóf-
anum,“ sagði mamman í hálfum hljóðum svo að drengirnir heyrðu ekki.
Pabbinn spurði hvort ekki væri hægt að ná áklæðinu utan af pullunni. Í
sameiningu fóru þau að athuga það og komust að því, sér til mikils léttis, að