Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Side 82

K r i s t í n E i r í k s d ó t t i r
82 TMM 2016 · 4
Nei, hún varð að klára mótið, svo gæti hún smurt einu lagi af latexi yfir
það og lesið meistaraverk ungu stúlkunnar á meðan það þornaði. Hún fer í
vinnuskyrtuna og kveikir á útvarpinu, sest við stofuborðið og dregur ofur-
litlar rákir í leirinn með úfnum járnbursta.
Þegar Elín keyrir í leikhúsið til þess að mæta á fyrsta samlestur á leikritinu
liggur handritið ólesið í farþegasætinu. Kvöldið áður hafði hún gleymt sér
við að strjúka réttu áferðina í nashyrningshornið og allt í einu var klukkan
orðin svo margt að hún þurfti að leggja sig.
Leikhópurinn er samankominn í fundarherbergi ásamt leikstjóra, tón-
listarfólki, leikmyndahönnuði, leikstjóra og leikskáldi. Venjan er að þau lesi
textann hægt og vandlega og velti fyrir sér merkingu stöku atriða. Elínu
fannst þetta eitt það leiðinlegasta sem hún tók sér fyrir hendur. Í svona hópi
voru alltaf einn eða tveir einstaklingar sem tóku orðið og héldu því í gíslingu.
Fyrr en varði var umræðan komin lengst út í móa og þaðan fór hún síðan
ennþá lengra. Allt eftir því hvernig leikstjórinn var starfi sínu vaxinn.
Elín leggur það því í vana sinn að þegja á samlestrum. Hún grípur með sér
kaffibolla í eldhúsinu þrátt fyrir að vera orðin svolítið sein og rambar á rétta
fundarsalinn. Þarna sitja þau öll. Leikararnir með opnu áhugasömu andlitin
sín, smart klæddi leikmyndahönnuðurinn, leikstjórinn með alla sína bresti
og stæla grasserandi og við borðsendann situr leikskáldið.
Ellen lítur út fyrir að vera jafnvel yngri en tvítug, lýtur höfði, hárið svart
og gljáir fitugt við gulhvíta húðina. Húð sem undireins vekur athygli Elínar.
Hana langar til þess að setjast nálægt henni til þess að geta virt hana betur
fyrir sér og nær sér í klappstól sem hún hálfvegis treður á milli hennar
og leikara. Leikstjórinn kynnir hana stuttlega fyrir hópnum sem Elínu
Ámundadóttur, gervahönnuð.
Elín ætlar að fanga föðurinn, plástrahrúguna, segir hann stórkarlalega og
brosir út í annað.
Og ísvélina í öðrum hluta, segir leikmyndahönnuðurinn, gerir gæsalappir
á lofti og brosir daðurslega til leikskáldsins. Elín hefur aldrei unnið með
henni áður. Hún er ekki nema tæplega þrítug og nýútskrifuð einhversstaðar
í Þýskalandi. Meiningin er að þær Elín geri sviðsmyndina, búninga og leik-
muni í samstarfi. Leikmyndahönnuðurinn þá væntanlega sem ferskur and-
blær og listræn sýn en Elín sem reynslan og þekkingin eða hvað vissi hún …
Húðin er ekki gulhvít, áttar Elín sig á þegar hún er komin nær. Hún er ljós-
asti tónninn af límónugrænum, einum tóni ofar en hvítur og þess vegna
virkar hún sjálflýsandi. Það sem er samt sérkennilegast við þessa húð er
mýktin og þykktin. Svitakirtlarnir eru svo smáir að þeir sjást ekki. Þykktin
gerir að verkum að blóðflæðið er aldrei sjáanlegt og húðin er nákvæmlega
jafn ljós-hvít-límónugræn allstaðar. Eins og óvönduð dúkka.
Öfugt við annan sýnilegan hárvöxt eru augnhárin á henni hvít, sem slævir