Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Síða 122

S i g r í ð u r A l b e r t s d ó t t i r
122 TMM 2016 · 4
Þetta eru allt saman höfundar sem eru enn virkir og hafa verið undan-
farna áratugi.
Nú, af eldri höfundum má nefna marga. Ég verð einfaldlega að byrja á
Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Lautréamont. Strax á eftir Stéphane
Mallarmé, Guillaume Apollinaire, Pierre Reverdy og allt súrrealistagengið
og fylgihnettir: André Breton, Philippe Soupault, Louis Aragon, Paul Eluard,
Jacques Prévert, Antonin Artaud, Tristan Tzara, Max Jacob, Blaise Cendrars
o. s. frv. Af höfundum sem tengjast súrrealistum verður að nefna Georges
Bataille fyrstan manna.
Af ljóðskáldum tuttugustu aldar eru aðalmennirnir í fjölskyldunni frá
eftirtöldum löndum: Rússlandi, Ítalíu, Spáni, Grikklandi, Portúgal, Dan-
mörku. Það hefur ekkert með þjóðerni að gera, það hefur bara æxlast þannig
að t.d. grísku skáldin Gíorgos Seferis, Yannis Ritsos og síðast en ekki síst
Odysseifur Elytis hafa komist framarlega á bekk í fjölskyldumyndinni.
Ekki allir á sama tíma. Seferis í gegnum þýðingar nafna míns A. Magnús-
sonar á Goðsögu þegar ég var um tvítugt, Elytis löngu síðar þegar koma loks
almennilegar þýðingar á frönsku.
Í gegnum stórskáldið Fernando Pessoa hef ég kynnst fleiri Portúgölum
sem höfða til mín. Spánn er ekki bara með Lorca, ekki síður Vicente
Aleixandre, þann dýrðlega Sevillabúa og andlega onkel.
Fyrsti Ítalinn sem ég dýrkaði var Salvatore Quasimodo, þá var ég enn í
menntó og hann var til í Penguin-útgáfu, ég á enn áritað eintak sem ég fékk
að gjöf frá Vilmundi. Svo löngu síðar komu þeir Eugenio Montale, Mario
Luzi, Guiseppe Ungaretti, Cesare Pavese etc. Frá Danmörku koma margir
sem ég kynntist ungur og síðan hafa bæst við snilldarpóet svo sem Henrik
Nordbrandt, Pia Tafdrup, Sören Ulrik Thomsen og þannig mætti áfram telja.
Rússland: Vladímír Majakovskí, Boris Pasternak, Marína Tsvetajeva, öll á
fremsta bekk á fjölskyldumyndinni. Svo grillir í marga bak við þau.
Hingað til hef ég aðallega verið að hugsa um ljóðskáld, en þar sem ég er
líka leikritahöfundur og skrifa skáldsögur, þá er önnur deild sem ég þyrfti
að minnast á þar. Einn verð ég að nefna af því að hann er bæði í ljóða- og
leikhúsdeildinni: Bertolt Brecht, hann verður að vera með.
Hér erum við til dæmis ekki enn farin að tala um klassíska höfunda. Denis
Diderot, Marquis de Sade, Voltaire frá hinni dýrðlegu 18. öld og þannig
gætum við þrætt okkur aftur í Eskýlos, Hómer og marga texta Biblíunnar.
Við eigum líka eftir að tala um íslenskar bókmenntir að fornu og nýju sem
hafa verið mér mikilvægar. Fornsögurnar las ég fyrir mömmu þegar hún var
við heimilisstörfin, þetta hljómar eins og einhverjar ýkjur, en svona var þetta
nú samt. Ég las Íslendingasögurnar og Fornaldarsögur Norðurlanda. Ekki
má gleyma því að þetta var löngu fyrir sjónvarp og útvarpið heyrðist oft úr
mikilli fjarlægð.
Í viðtalinu við Silju Aðalsteinsdóttur gerði ég ítarlega grein fyrir því sem