Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Qupperneq 128

H u g v e k j a
128 TMM 2016 · 4
Hann raknar úr rotinu við þau tíðindi
að nú sé búið að ganga frá Nýsjálend-
ingnum.
Sliv er niðurbrotinn, hann vill hætta
öllum störfum hjá hringnum, fer í píla-
grímsferð á gröf ríkisstarfsmannsins og
fær sér svo heilnæma vinnu hjá skógar-
höggsmönnum á Húsavík til að gleyma
sinni örlagaríku yfirsjón. En hann losn-
ar ekki við sektartilfinninguna, í hvert
skipti sem hann lítur á fréttir í blöðun-
um finnst honum hann sjá þar einhver
fingraför „Veruleikafölsunarfélagsins“.
Loks gerir hann sér grein fyrir því að
fölsun er orðin honum að eiturlyfi sem
hann getur ekki án verið, og hann skrif-
ar Gunnari Eiríkssyni bréf með beiðni
um að fá að koma aftur til starfa. Hann
er þá sendur í háskóla hringsins þar sem
tilvonandi yfirmenn hljóta sína æðri
menntun, og er hann til húsa einhvers
staðar lengst inni í auðnum Síberíu, í
bænum Krasnoïarsk. Þangað er Lena
Thorsen einnig komin og gerir honum
lífið leitt, en eigi að síður reynist hann
frábær námsmaður. Þegar hann útskrif-
ast heldur hann á fund Gunnars í
Reykjavík, og fær þá að vita að allt þetta
með nýsjálenska ríkisstarfsmanninn
hafi ekki verið annað en blekking, hann
sé enn sprelllifandi og gröfin sjálf ekki
annað en venjuleg heimildafölsun. Til-
gangurinn hafi verið sá að sýna Slivi
svart á hvítu hve mikið alvörumál starf
hringsins sé.
Ekki þarf að orðlengja þetta, Sliv
Dartunghuver kemst fljótt til metorða
innan „Veruleikafölsunarfélagsins“ og er
um síðir kjörinn í sex manna stjórn
þess. Í leiðinni kemst hann að hinum
innsta sannleik: þessi leynisamtök hafa
nefnilega alls engan tilgang annan en
þann að koma sínum sögum á ósökkv-
andi flot. Sliv ferðast nú víða um heim
til að leysa úr vandamálum sem koma
upp í fölsunarstarfseminni, en dvelst
einnig löngum stundum í Reykjavík, í
nánd við Gunnar sem er augljóslega
einn af hæfustu mönnum alþjóða-
hringsins en hefur þó aldrei komist neitt
áfram, því hann vill ekki yfirgefa sitt
föðurland. Jafnframt hittir Sliv gamla
skólasystur úr Háskólanum í Reykjavík,
Nínu Schoeman að nafni, sem er ákafur
umhverfisverndarsinni og er kjörin for-
maður samtakanna „Jöro“ (hér á vænt-
anlega að lesa „Jörð“). En Slivi finnast
baráttuaðferðir hennar hálfhlægilegar,
eins og umhverfissinna yfirleitt. Sagan
berst víða um Reykjavík, og er öll götu-
nöfnin sem þá koma fyrir að finna á
kortinu, Gunnar býr t.d. við Leifsgötu.
Lýst er vorinu í borginni þegar sólin
kemur upp klukkan fjögur að morgni,
um leið lifna göturnar, bakarí og kaffi-
hús opna. Stundum drekka sögupersón-
ur hraunsíað vodka, „Reyka“ að nafni.
Þótt leynisamtökin hafi engan tilgang
er ljóst að einstakir starfsmenn vilja
jafnan koma einhverju góðu til leiðar,
vinna að náttúruvernd, virðingu fyrir
mannréttindum og friði milli þjóða.
Þannig stuðluðu menn úr þeirra hópi að
því að hrinda geimkapphlaupinu af stað
með tíkinni Laiku til að fá höfuðpaur-
um kalda stríðsins eitthvað annað að
hugsa um en vopnaskak, semsé eitthvað
friðsamlegt að keppa um. Sliv tekur eftir
því að á þessu sviði eru falsanir hrings-
ins miklu áhrifaríkari en „afhjúpanir“
Nínu á hinum ýmsu bellibrögðum
Bandaríkjamanna; hún talar fyrir tómu
húsi og enginn tekur mark á henni
meðan falsanirnar fylla forsíður dag-
blaða, og hafa mikil áhrif.
En nú kemur upp mikil kreppa innan
„Veruleikafölsunarfélagsins“, falsanir
sem áttu að verða til góðs hafa þveröfug
áhrif, hin ófyrirsjáanlega Lena fer að
spila sóló með alvarlegum afleiðingum,
og verða úr þessu miklar flækjur sem
óþarft er að rekja. Sliv tekst með herkj-