Andvari - 01.01.2018, Blaðsíða 26

ANDVARI ÁRMANN SNÆVARR 25
nú er, verður því ekki við komið, nema með því að kennurum deildarinnar
verði fjölgað, og má raunar segja með sanni, að í Lagadeild haldist ekki í
hendur stúdentasæld og kennarafjöldi, því að af upprunalegu deildunum hefur
hlutfallslega minnst kennarafjölgun átt sér stað í Lagadeild, þótt hún sé sú
deildin, sem brautskráð hefur flesta kandídata. 17
Á námsárum greinarhöfundar við Lagadeild (1964-1969) gegndi
Ármann Snævarr embætti háskólarektors en eins og áður var getið um
stundaði hann jafnframt kennslu í nokkrum greinum, það er erfða-,
sifja- og persónurétti, jafnhliða annasömum stjórnsýslustörfum.
Valdimar Stefánsson ríkissaksóknari annaðist á þeim árum stunda-
kennslu í refsirétti og Þór Vilhjálmsson, þá borgardómari, stunda-
kennslu í almennri lögfræði og réttarsögu, en báðar voru þær greinar
á umsjónarsviði Ármanns.
Ármann setti sannarlega sinn svip á háskólasamfélagið meðan hann
starfaði á þeim vettvangi, og fræðistörfum sinnti hann áfram, árum
saman, eftir að hann sneri að öðru starfi, og einnig að formlegum
starfsárum loknum, þótt sjóndepurð bagaði hann síðari árin. Hann
fékkst nokkuð við stundakennslu í deildinni fyrst eftir að hann lét af
embætti hæstaréttardómara. Hann var ætíð þægilegur í samskiptum við
nemendur og ég minnist þess t.d., hversu ljúfur hann var og skilnings-
ríkur á munnlegum prófum, þar sem hann reyndi að leiða fram það,
sem nemandinn átti að vita en gat kannski ekki munað þá í svipinn!
Ármann var vissulega eftirminnilegur kennari, líflegur, stórfróður
og geislandi af áhuga á viðfangsefnum hvers og eins kennsludags, sem
voru eins og hátíðisdagar í huga hans. Sökum anna við stjórnun (eink-
um meðan hann var rektor) kvað nokkuð að því, að kennslusundir
féllu niður hjá honum og þá stundum með litlum eða jafnvel engum
fyrirvara, en ég held að nemendur hafi almennt haft og sýnt skilning
á því. Reglan var þá sú, ef kennarinn birtist ekki, að við áttum að sitja
í sætum okkar í stundarfjórðung en máttum yfirgefa stofuna að svo
búnu ef engin tilkynning hafði borist okkur.
Eins og fyrr segir var fróðleikur kennarans mikill og fræðaáhuginn
óbilandi. Svo sem vænta mátti flaut þá margt smálegt með í kennsl-
unni í bland við mikilvægari atriði. Skil milli aðalatriða og aukaatriða
voru þá ekki alltaf skýr, fannst okkur nemendunum, og var okkur þá
ætlað að vinsa sjálf úr á eigin ábyrgð. Oftast voru þó „aukaatriðin“
skemmtilegust!