Andvari - 01.01.2018, Blaðsíða 61

60 HJALTI ÞORLEIFSSON ANDVARI
Til þín er mín heimþrá, eyðimörk ógna og dýrðar,
[…].
Hjá þér eru yngstu óskir míns hjarta skírðar.
Útsær – þú ber mér lífsins sterkustu minning.
[…]
– Ég minnist þín löngum, heimur hverfulla mynda,
[…].
Þar finnast ei blóðdropar tveir, sem að öllu jafnast,
og eins er hvert brimtár og andvarp þitt, sem safnast
í öldustríðsins máttuga, drukknandi hljóði.
En einhverstaðar á allt þetta líf að hafnast,
og einhver minnisstrengur nær hverju ljóði.
[…]
– Andvaka haf, í ómi glitrandi stranda
aleinn ég dvel í stjörnuhöll minna drauma
og lifi að nýju þinn ljóma og róm í anda. –
Mín léttustu spor eru grafin í þína sanda.
[…]
Útsær, þú hastar á hjartað og göfgar þess ama.
Þú hylur í þögn vorn fögnuð og gjörir hann ríkan.
– Veröld af ekka, ég veit engan mátt þér líkan.
Viljinn sig þekkir hjá þér og rís yfir hafið, –
já, hafið, sem á ekki strönd með fjarlægan frama,
en firnaríki í auðnir skýjanna grafið.
Þó deyi hjá þér okkar vonir, sem nefna sig nöfnum,
og nísti þinn kali vor brjóst, er vald þitt hið sama;
því handan þín enginn átti að búast við höfnum.
Eilífð og himinn er landsýnin þar fyrir stöfnum.34
Myndin sem Einar dregur upp felst í minningu af hafinu, ólíkri ásýnd þess
og eiginleikum. En það endurspeglar líka heilt líf sem ljóðmælandinn nær
illa utan um í fjölbreytileika þess. Það er alveran sem birtist manninum á
jafn brotakenndan hátt innra með honum í „stjörnuhöll draumanna“, það
sem geymir fortíð og framtíð og er undirstaða sköpunarandans, þrárinnar
sem sækist eftir nýjungum og breytingum sem eru grundvöllur vaxtar hans
og þróunar. Það er því ekki nóg með að hafið verði að uppsprettu lífsins
heldur verður það líka geimur þess. Í því býr allt sem hefur orðið til fyrir til-
stilli aflsins sem umlykur það og ljóðmælandi þykist greina á yfirborðinu í
hreyfingum þess og hljóðum. Enginn getur lent í annarri höfn þegar lífinu í