Andvari - 01.01.2018, Blaðsíða 30
ANDVARI ÁRMANN SNÆVARR 29
viðtals hjá framkvæmdastjóra útgáfunnar á þeim viðtalstíma, er okkur
hafði verið veittur. Stjórinn tók okkur kurteislega en með alvarlegu
yfirbragði. Kvaðst hann, því miður, verða að tilkynna okkur, að hans
fyrirtæki gæti ekki gefið ritið út. Útgáfa afmælisrita samræmdist ekki
útgáfustefnu fyrirtækisins, sem stjórn þess hefði áður ákveðið að hans
sögn. Þetta var í sjálfu sér heiðarlegt og afdráttarlaust svar við beiðni
okkar og fátt við því að segja. Ég bjóst þess vegna við, að viðtalinu
væri í reynd lokið og ætlaði að fara að standa upp úr stól mínum og
kveðja framkvæmdastjórann. En þannig átti nú ekki að fara, öðru nær
og sem betur fer! Nú tók Ármann til máls og beitti fortöluhæfileikum
sínum til hins ítrasta, því að hér reyndi heldur betur á.
Fór hann mörgum og fögrum orðum um útgáfufyrirtækið og starf-
semi þess og jafnframt beindi hann hrósi og blessunarorðum að for-
stjóranum auk þess sem hann mærði hið fjarstadda afmælisbarn og
lýsti með elskulegum orðum nauðsyn þess, að unnt væri að færa því
veglegt afmælisrit, sem enginn myndi geta framkvæmt með þvílíkum
glæsibrag og einmitt þetta ágæta fyrirtæki.
Ég sat eins og límdur undir ræðu Ármanns og vissi varla á hverju
mætti eiga von. Ég hafði aldrei orðið vitni að eins mögnuðum fortölum.
Þær báru líka árangur, því að eftir nokkra umhugsun, að loknu máli
Ármanns, sagði forstjórinn: „Nú jæja, ætli við gerum þá ekki undan-
tekningu frá útgáfustefnunni í þetta sinn!“ Og þar með var málið leyst
og útgáfan ráðin, en hún tókst mjög vel.
Háskólarektorinn
Hinn 19. nóvember árið 1960 var Ármann Snævarr kjörinn rektor
Háskóla Íslands, en forveri hans í því embætti, Þorkell Jóhannesson,
hafði látist snögglega. Rektorsembættinu gegndi Ármann síðan í níu
ár, eða til 15. september 1969 (endurkjörinn 14. maí 1963 og 14. maí
1966).
Við vígslu hins veglega Háskólabíós á hálfrar aldar afmælishátíð
Háskóla Íslands haustið 1961 flutti Ármann Snævarr ítarlega og kröft-
uga ræðu þar sem hann lýsir á eftirminnilegan hátt framtíðarsýn sinni
um þróun þeirrar stofnunar, sem var honum svo kær og hugleikin. Þar
segir hann meðal annars: